Του ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ,
Εκπαιδευτικού, Αθήνα, 21.2.2011
Όταν η πατριωτική Αριστερά ανακτήσει την πολιτισμική (ιδεολογική) ηγεμονία απέναντι στην εθνομηδενιστική Αριστερά και την «εκσυγχρονιστική» δεξιά, τότε θα ανακάμψει και θα αποτελέσει πλειοψηφικό ρεύμα.. Το ζητούμενο λοιπόν είναι η χαμένη τιμή της Αριστεράς.
Εισαγωγή στο πρόβλημα
Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης δεν έχει καμία σχέση με τους ίδιους τους λαθρομετανάστες, των οποίων η έγνοια είναι πώς θα εξασφαλίσουν στον ήλιο μια καλύτερη μοίρα, έτσι όπως οι ίδιοι αντιλαμβάνονται το πεπρωμένο τους.
Είναι αντιθέτως καθαρά θέμα που αφορά την Ελλάδα, δηλαδή τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τους Έλληνες πολίτες, γενικά την ελληνική πολιτεία και κοινωνία.
Είναι κατανοητό: Κανείς ασφαλώς δεν είναι ευτυχισμένος όταν αφήνει την πατρίδα του, την οικογένειά του για να πάει στο άγνωστο, να θαλασσοπνιγεί, να πληρώσει μεγάλα χρηματικά ποσά στους δουλέμπορους και να περάσει, εφ’ όσον επιζήσει, σε μια ξένη χώρα.
Η πατρίδα μας, με το πλήθος που έχει μεταναστεύσει και τα δυσβάσταχτα προβλήματα που προκύπτουν από αυτή τη λαθραία είσοδο και όπου οι συνθήκες διαβίωσης για τους ίδιους τους Έλληνες είναι προβληματικές και γίνονται όλο και χειρότερες λόγω και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που πλήττει τη χώρα καίρια, είναι παρ’ όλα αυτά ακόμη φιλική προς τους λαθρομετανάστες.
Υπάρχουν βέβαια πλήθος κακοποιών στοιχείων: δουλεμπόρων, εμπόρων λευκής σαρκός και ναρκωτικών, διακίνησης όπλων και πολλών άλλων παράνομων ενεργειών (ληστειών κ.λπ). Οι λαθρομετανάστες είναι στην πλειοψηφία τους τα θύματα, που χρησιμοποιούνται για σκοπιμότητες, για τις οποίες οι ίδιοι δεν φέρουν κατά το μάλλον ή ήττον καμία σχεδόν ευθύνη. Δεν ενεργούν δηλαδή συνειδητά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, θετικά ή αρνητικά. Γίνονται όμως εύκολα, λόγω της εξαθλίωσης και του χαμηλού πολιτιστικού τους επιπέδου, αντικείμενο εκμετάλλευσης από εξωθεσμικούς παράγοντες, που δεν έχουν σχέση με τη μοίρα τους. Τέλος η πείνα και η πλήρης εξαθλίωση μπορεί να τους οδηγήσει σε απεγνωσμένες ενέργειες, που ακόμη είναι νωρίς να συλλάβουμε την έκταση και το μέγεθός τους. Τα σημάδια ωστόσο είναι ήδη ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Ασφαλώς και ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχουν πράκτορες ξένων συμφερόντων, κυρίως από την Τουρκία, αλλά και από άλλες ισλαμικές χώρες, κατά πλειοψηφία σουνιτικές. Είναι γνωστό ότι προσπαθούν μυστικές υπηρεσίες να καλύπτονται και να δρουν ανάμεσα στους λαθρομετανάστες, όπως τα ψάρια στο νερό. Το γεγονός αυτό είναι αυτονόητο ακόμη και για αδαείς.
Οι λαθρομετανάστες αποτελούν στην ουσία το μοντέρνο παγκόσμιο λούμπεν προλεταριάτο, που χρησιμοποιούν και διακινούν έμμεσα ή άμεσα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (τα υπερεθνικά μονοπώλια και οι κολαούζοι τους) για τους δικούς τους στρατηγικούς σκοπούς. Για μας στην Ελλάδα η λαθρομετανάστευση έχει άμεση σχέση, πέρα από το οικονομικό και με τα θέματα της εθνικής ασφάλειας, της εδαφικής ακεραιότητας, της πληθυσμιακής αλλοίωσης και διάλυσης της συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, ως μιας ξεχωριστής εθνικής οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ενότητας και ιδιοπροσωπίας.
Η περίπτωση της απεργίας πείνας και η αντιμετώπισή της, δεν αποτελεί ούτε ανικανότητα, ούτε ανεπάρκεια, ούτε πανικό, ούτε αποτυχία της κυβέρνησης, όπως ισχυρίζονται πολλοί, αλλά συνειδητή και σκόπιμη πολιτική και της ίδιας και της πολιτικής και των ΜΚΟ, για δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής και πολυεθνικής Ελλάδας. Αυτήν την πολιτική ενισχύουν συνειδητά ή ασυνείδητα και τα κόμματα της Αριστεράς. Για την επιτυχία του σκοπού αυτού χρησιμοποίησαν στη φάση αυτή υποκριτικά τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες των Ελλήνων από τη μια και την εθνικιστική υστερία του ΛΑΟΣ, για να περάσουν χωρίς κλυδωνισμούς το σχέδιο της πλήρους νομιμοποίησης των λαθρομεταναστών.
Γι’ αυτό με το καθεστώς ανοχής που εξασφάλισαν με την απεργία πείνας οι 287 λαθρομετανάστες, πανηγυρίζουν και διακηρύττουν ότι «συνεχίζουν τον αγώνα μέχρι να δικαιωθούν όλοι οι μετανάστες»
Το όλο πρόβλημα δεν έχει επίσης καμία σχέση με την ανθρωπιστική ευαισθησία των Ελλήνων και καμία εθνικιστική ή ρατσιστική στάση τους απέναντι στους ξένους. Ασφαλώς οι Έλληνες νιώθουν ανασφάλεια και ξενοφοβία, αλλά αυτό δεν μπορεί να ταυτιστεί με ρατσισμό ή σοβινισμό, ή την «εχθροπάθεια», ενός άγνωστου όρου που εισήγαγε ο Υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου κ. Καστανίδης.
Οι Έλληνες απέδειξαν επανειλημμένα την ανθρωπιστική τους συμπαράσταση και αλληλεγγύη στους λαούς απανταχού της υφηλίου σε ποικίλες καταστροφές, είτε από φυσικά φαινόμενα είτε από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και δε χρειάζονται πιστοποιητικά ανθρωπισμού από εκούσιους ή ακούσιους πράκτορες ξένων συμφερόντων.
Ο εποικισμός της Ελλάδας από Ισλαμιστές υπηρετεί άμεσα και έναν άλλο στόχο, τη δημιουργία στην Ελλάδα ισχυρής και πολυπληθούς ισλαμικής μειονότητας, ως πέμπτης φάλαγγας, της οποίας την προστασία και κινητοποίηση θα αναλάβει εργολαβικά η γειτονική Τουρκία, για να την χρησιμοποιήσει ως μοντέρνο και «ειρηνικό» τρόπο κατοχής και ελέγχου της χώρας. Η πολυπολιτισμική και πολυεθνική κοινωνία που με τη βία προσπαθούν να επιβάλουν στην Ελλάδα οι κυβερνώντες από την εποχή Σημίτη, συνεπικουρούμενοι από τη μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τη συνοχή και επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας που για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία της κινδυνεύει από αφανισμό.
Η κατάσταση βαθμιαία γίνεται ανεξέλεγκτη, γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με πληθυσμούς που μπορούν και είναι σε θέση να ενσωματωθούν ή να ζήσουν ειρηνικά με τους Έλληνες, αλλά να επιβάλουν τη δική τους ισλαμική θρησκεία ως πολιτική έκφραση του Ισλαμισμού. Υπάρχουν πολλοί άθεοι κατά τα άλλα, που μάλιστα προσπαθούν με κάθε μέσο να ενοχοποιήσουν την ορθόδοξη θρησκεία και να την καταργήσουν, αν μπορούν, αλλά υποστηρίζουν μετά μανίας τον Ισλαμισμό των λαθρομεταναστών.
Είναι λοιπόν αναγκαίο να εξετάσουμε τη λαθρομετανάστευση με τη μεγαλύτερη δυνατή νηφαλιότητα, μακριά από ιδεοληψίες και δογματισμούς και να δούμε το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση για τον τόπο και τον μέλλον του.
Πρέπει να καταλάβουμε ποιοι και για ποιους λόγους κινούν τα νήματα της λαθρομετανάστευσης και με βάση ποια ιδεολογία και πολιτική, για να μπορούμε να προτείνουμε και τις ενδεδειγμένες λύσεις.
Χρειάζεται ωστόσο θάρρος και παρρησία, «αρετήν και τόλμην» κατά Κάλβον, για να αντιμετωπίσει κανείς την ιδεολογική τρομοκρατία όλων εκείνων που εμπορεύονται τον «ανθρωπισμό» και το «διεθνισμό» με το αζημίωτο και κατηγορούν τους άλλους για εθνικισμό και ρατσισμό, γιατί τα προβλήματα της λαθρομετανάστευσης κρατικοδίαιτοι και βολεμένοι στην πλειοψηφία τους όπως είναι, δεν τους αγγίζουν. Απλώς τα φορτώνουν χωρίς αιδώ στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, που υφίστανται της συνέπειες. Κάποτε φυσικά μπορεί να τους αγγίξει κι’ αυτούς, όταν το κακό παραγίνει. Τότε θα γνωρίσουμε πραγματικά και τη δικής τους αλληλεγγύη. Όσο το πρόβλημα αφορά τα πιο φτωχά και εξαθλιωμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, που υποφέρουν τα πάνδεινα, μπορούν να το παίζουν «επαναστάτες εκσυγχρονιστές».
Ας μην πέσουμε θύματα της ιδεολογικής τρομοκρατίας τους, γιατί επιδιώκουν να κάμψουν το φρόνημά μας για να εφαρμόσουν τα άνομα σχέδιά τους. Στην ουσία είναι δηλοί και γι’ αυτό μεταχειρίζονται δόλιες μεθόδους. Όμως δεν μπορούν να τρομοκρατήσουν όλους τους Έλληνες πατριώτες. Ένα σύνθημα πρέπει να επικρατεί απ’ άκρου σ’ άκρο της Ελλάδας: Τρομοκρατείστε τους (ιδεολογικούς) τρομοκράτες, με τις ίδιες μεθόδους που εφαρμόζουν και οι ίδιοι!
Δυστυχώς η Αριστερά εναποθέτει, αν δεν περιφρονεί πλήρως ή αγνοεί προκλητικά, την υπεράσπιση των Εθνικών Θεμάτων στο ΛΑΟΣ, ενώ έπρεπε να πρωτοστατεί η ίδια, όπως το έκανε με το ΕΑΜ, την ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες. Για το λόγο αυτό μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η Αριστερά ή θα είναι πατριωτική ή δεν θα υπάρξει. Θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε και ερμηνεύσουμε όλο το πλέγμα που έχει σχέση με το πρόβλημα, και που το θεωρούμε ως το υπ’ αριθμόν ένα εθνικό και κοινωνικό πρόβλημα της πατρίδας μας.
Κεφάλαιο πρώτο: Η κοινωνική διάσταση του προβλήματος
1. Το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο και τα κόμματα που το εκπροσωπούν στην Ελλάδα: ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία
Για να κατανοήσουμε το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, που αποτελεί, όπως τονίσαμε ανωτέρω, μείζον εθνικό και κοινωνικό θέμα, πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να κατανοήσουμε τη φύση και την πολιτική του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και τη μοντέρνα στρατηγική που εφαρμόζει για την επίτευξη των στόχων του και μέσω της λαθρομετανάστευσης.
Κανείς δεν αμφιβάλλει σήμερα ότι το κεφάλαιο διεθνώς εφαρμόζει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Με τον όρο παγκοσμιοποίηση εννοούμε – και παρ’ όλο που θεωρείται αυτονόητο, πρέπει να το τονίσουμε - την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών (εμπορευμάτων) και υπηρεσιών. Στις υπηρεσίες ασφαλώς εντάσσεται και το εργατικό δυναμικό στο οποίο εμπλέκεται και το πρόβλημα της μετανάστευσης.
Όσον αφορά το κεφάλαιο και τα αγαθά είναι πρόβλημα άλλης συζήτησης. Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης έχει σχέση με την τρίτη συνισταμένη της παγκοσμιοποίησης που ακούει στο όνομα υπηρεσίες.
Η προσπάθεια του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου για φτηνή εργατική δύναμη υπηρετείται κάλλιστα με τη μετακίνηση εξαθλιωμένων πληθυσμών από τις φτωχές χώρες της Ασίας και της Αφρικής προς την Ευρώπη (υπηρεσίες), που ένας από τους βασικούς στόχους του είναι η «δυνητική» εξομοίωση της εργατικής αμοιβής με τις αμοιβές των εργατών από τις χώρες της λαθρομετανάστευσης, για να αναδείξουμε το πρόβλημα στα γενικά του πλαίσια.
Στο βαθμό που το Λαϊκό Κίνημα θα βρίσκεται σε υποχώρηση ή και σε ήττα από το κεφάλαιο και την αστική τάξη που το εκφράζει, αυτή η πολιτική θα προωθείται χωρίς αντίσταση. Είναι φυσικό να αντιληφθούμε ότι το κεφάλαιο δεν διακατέχεται από ανθρωπισμό και ευσπλαχνία, ούτε από κάποιο πατριωτικό αίσθημα. Το κεφάλαιο, όπως είχε πει και στον λόγο του της Λαμίας ο Άρης Βελουχιώτης, στις 22.Οκτωβρίου 1944 και είναι γενικά παραδεκτό δεν έχει πατρίδα. Κυρίως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι στην εποχή της αποικιοκρατίας το κεφάλαιο στην πλειοψηφία του ήταν εθνικό. Αυτή η κατάσταση, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, έχει ανατραπεί ανεπιστρεπτί. Κάτι που διαφεύγει της προσοχής και των αναλύσεων της Αριστεράς, έχει όμως τεράστια σημασία, για να αντιμετωπίσει κανείς τα προβλήματα στην πραγματική τους βάση και όχι στη θεωρία. Η ανεξέλεγκτη, αλλά κατευθυνόμενη και οργανωμένη από το υπερεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο και τους ντόπιους μεταπράτες κεφαλαιοκράτες μετακίνηση της εξαθλιωμένης μάζας του λούμπεν προλεταριάτου της Ευρασίας και της Αφρικής προς τις πλούσιες και φτωχές χώρες του Βορά υπηρετεί πλήρως αυτή την στρατηγική. Μέσα στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής διακίνησης φτηνού εργατικού δυναμικού εντάσσεται και το ντόπιο κομπραδόρικο και παρασιτικό κεφάλαιο.
Για να συνειδητοποιήσουμε τη στρατηγική αυτή θα πρέπει να εκθέσουμε τη φύση αυτού του παρασιτικού κεφαλαίου, που καλύτερα από τον καθένα εξέθεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήδη από την εποχή της χούντας των συνταγματαρχών. Ως οικονομολόγος και άριστος γνώστης της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης, εξέθεσε με σαφήνεια τη φύση και την πολιτική αυτή του ελληνικού κεφαλαίου, που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η υποτέλειά του προς ίδιον όφελος στη Νέα Τάξη, της οποίας ηγέτιδα δύναμη είναι οι ΗΠΑ και υποτακτικοί της, δηλαδή τα κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία και όχι μόνο, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις που δεν θίγουν την ουσία. Σε μια σημαδιακή, επιγραμματική του επισήμανση, σε λόγο που εξεφώνησε στις 29.9.1973 σε Σεμινάριο του ΠΑΚ (Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος) στη Γερμανία ο Ανδρέας Παπανδρέου, τόνισε με έμφαση:
«Για να καταλάβει κανείς την ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο πόλεμο, πρέπει να έχει υπόψη του ότι η πολιτική ζωή της χώρας ελεγχόταν συστηματικά, όταν δεν διευθύνονταν, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνταγή της Ουάσιγκτον για την Ελλάδα ήταν απλή: Άμεση διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, σ’ όλη την έκταση και σ’ όσο το βάθος μέχρι το παλάτι. Πλήρης υποστήριξη ενός προσαρτημένου, εξαρτημένου πολιτικού κόμματος, του κόμματος της δεξιάς, που έπρεπε να κερδίζει σ’ όλες τις εκλογές, ανεξάρτητα από ποια μέσα θα χρησιμοποιούσε για το σκοπό αυτό. Ανάπτυξη ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, που σκοπός του θα ήταν να ασκεί ΄δημιουργική’ κριτική της πολιτικής της κυβέρνησης της δεξιάς, ένα ρόλο που προόριζαν για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς». Για το λόγο αυτό και ο Μίκης Θεοδωράκης σε πρόσφατο άρθρο με τίτλο: «Το χρήμα και η αποθέωσή του», τονίζει: «Έτσι και σήμερα είμαι βέβαιος ότι το 90% των όσων αρνητικών φαινομένων συγκλονίζουν τον τόπο μας, προέρχονται από ξένα κέντρα και τα εγχώρια όργανά τους, για να αποπροσανατολίσουν και να παραλύσουν τον λαό μας, να τον διαιρέσουν και να τον εκβαρβαρίσουν, να τον καταστήσουν άβουλο υποχείριο στα στρατηγικά και οικονομικά τους συμφέροντα». (21.9.2009).
Τα φαινόμενα αυτά συναντάμε βασικά μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μετά τον πόλεμο αυτόν οι εθνικές αστικές τάξεις, πανούργες και ικανότατες, όπως ισχυρίζεται ο Λένιν στα έργα του, κατήργησαν πια τους εθνικούς ιμπεριαλισμούς, που δημιουργούσαν τα αδιέξοδα στο κεφάλαιο και συνεργάζονται μεταξύ τους σε διεθνές επίπεδο, δημιουργώντας -θα λέγαμε - τον υπερεθνικό ιμπεριαλισμό ή τον «διεθνιστικό» ιμπεριαλισμό.
Ποια είναι η μορφή και οι τρόποι αυτής της συνεργασίας μας αποκαλύπτει η θεωρία του Λένιν για την «παγκόσμια ιμπεριαλιστική αλυσίδα».
Σύμφωνα με αυτή την θεωρία, γράφει ο Γιάννης Μηλιός, ένας θεωρητικός της Αριστεράς: «Η διεθνοποίηση του καπιταλισμού μέσα από το εξωτερικό εμπόριο και τη δημιουργία της διεθνούς αγοράς, αλλά κυρίως μέσα από τις εξαγωγές κεφαλαίων, τη δημιουργία διεθνών τραστ κ.λπ. διαπλέκει τους διαφορετικούς καπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς μεταξύ τους, δημιουργεί δηλαδή πολύμορφες αλλά και ανισοβαρείς διασυνδέσεις μεταξύ τους, διαμορφώνοντας έτσι μια ενιαία παγκόσμια ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Δεν πρόκειται όμως για μια ενιαία παγκόσμια οικονομικοκοινωνική δομή, αλλά για τη διεθνή συνάρθρωση των διαφορετικών (εθνικών -κρατικών) οικονομικοκοινωνικών δομών, καθεμιά από τις οποίες αναπτύσσεται μ’ ένα διαφορετικό ρυθμό, ως αποτέλεσμα κυρίως των διαφορετικών ταξικών και πολιτικών συσχετισμών που αποκρυσταλλώνονται στο εσωτερικό της». Τι ευσταθεί και τι δεν ευσταθεί από την τοποθέτηση αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Μηλιού; Εξελίχτηκαν τα πράγματα στη μεταπολίτευση, όπως ακριβώς μετά τον εμφύλιο; Η Αλήθεια είναι ότι μετά τον εμφύλιο έως την απριλιανή δικτατορία των Συνταγματαρχών το 1967 υπήρξε πραγματική μονοκρατορία της δεξιάς εκτός από ένα μικρό χρονικό διάλυμα 63 -64.
Μετά τη χουντική περίοδο 1967 -74, που αποτελούσε το τελευταίο επεισόδιο του εμφυλίου πολέμου, όπως τόνιζαν πολλοί, επεκράτησε το μοντέλο στο οποίο αναφέρεται ο Ανδρέας Παπανδρέου, δηλαδή ο δικομματισμός. Με τη διαφορά ότι ο ρόλος της εξάρτησης γίνεται αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Το καθένα διαγκωνίζεται ποιο θα είναι πιο υποτακτικό στον μεγάλο αφέντη, για να αναρριχάται στην εξουσία. Τελικά επεκράτησε το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ, με κύριο εκπρόσωπό του τη δυναστεία Παπανδρέου, μετά την πλήρη κατάρρευση της δυναστείας Μητσοτάκη και την αποτυχία επικράτησης της δυναστείας Καραμανλή, γιατί δεν ήταν σε θέση οι δύο τελευταίοι να εκτελέσουν αποφασιστικά και αποτελεσματικά τα κελεύσματα της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης, όπως η πρώτη. Δεν είναι τυχαία η προπαγάνδιση από τον Γιώργο Παπανδρέου της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, δηλαδή της Νέας Τάξης. Για όσους έχουν αμφιβολία θα παραθέσουμε και δύο ακόμη αναλυτικές τοποθετήσεις του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου στο θέμα, που επεξηγεί τη φύση του ελληνικού κεφαλαίου, του οποίου πολιτικοί εκπρόσωποι, όπως είπαμε, είναι το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία.
Μέσα στο πλέγμα αυτό τα ελληνικά αστικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, αλλά κυρίως το ΠΑΣΟΚ, που εκπροσωπεί την πιο ακραία παρασιτική και ξενόδουλη αστική τάξη της πατρίδας μας, συμμαχεί με το διεθνές κεφάλαιο, για να εξασφαλίσει από τη λεία (την εκμετάλλευση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της Ελλάδας) το δικό της ληστρικό μερίδιο. Και αυτό το πράττει με τη μέθοδο του «σοκ και δέος» της σχολής του Σικάγου. Πολύ χαρακτηριστικά περιγράφει ο Ανδρέας Παπανδρέου τη φύση αυτού του κεφαλαίου. Λέει σχετικά: «Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη δεν είναι αυτόνομη. Αποτελεί εξαρτημένο και κομπραδόρικο προγεφύρωμα του ξένου, μα ιδιαίτερα του αμερικάνικου μονοπωλιακού κεφαλαίου, που στα πλαίσια της παγκόσμιας δυναμικής του ιμπεριαλισμού, έχει μεταβάλει την Ελλάδα σε ξέφραγο αμπέλι για την ασύδοτη εκμετάλλευση του ιδρώτα του ελληνικού λαού και σε στρατώνα για την προάσπιση των στρατηγικών συμφερόντων του Πενταγώνου στην Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή». Μετά τη μεταπολίτευση προσδιόρισε την εξάρτηση του ελληνικού κεφαλαίου από το μονοπωλιακό κεφάλαιο των ΗΠΑ πιο συγκεκριμένα: «Στις χώρες που βρίσκονται στο περιθώριο του παγκόσμιου καπιταλισμού, η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη ‘φωνή του κυρίου της’. Γι’ αυτό οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, που αποτελούν την ιστορική συγκεκριμενοποίηση της ‘πάλης των τάξεων’ στην εποχή μας – στηρίζονται στους φορείς του λαϊκού κινήματος, αποτελώντας ταυτόχρονα τον αποφασιστικό πόλο συσπείρωσής του». Έτσι δεν πρέπει να μας παραξενεύει η αντεθνική στάση του ελληνικού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσωπήσεων, δηλ. του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ως εκφραστών της κυρίαρχης αστικής τάξης, παρ’ όλες τις διαφοροποιήσεις σε επί μέρους εθνικά και κοινωνικά θέματα μεταξύ τους. Θα μιλήσουν πάντοτε με τη «φωνή του κυρίου τους» δηλαδή ως μεσολαβητές με το αζημίωτο και εκφραστές των ατλαντικών και κυρίως υπερατλαντικών κέντρων.
2. Τα κόμματα της Αριστεράς και η λαθρομετανάστευση
Καθοριστικό ρόλο συνεπώς παίζει το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, που τους χρησιμοποιεί κυρίως για να σπάσει την αντίσταση της ντόπιας εργατικής δύναμης με όλα τα καταστρεπτικά αποτελέσματα γι’ αυτήν, όπως ακριβώς τα εξέθεσε λεπτομερώς ο Μαρξ και ο Έγκελς, στην περίπτωση της Αγγλίας. Όμως στην περίπτωση της Ελλάδας σε αντίθεση με το πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Αγγλία στην εποχή του Μαρξ, που το ζήτημα ήταν καθαρά ταξικό – εργατικό, στη Ελλάδα έχει επιπλέον και έναν κρίσιμο εθνικό χαρακτήρα. Οι στρατιές των λαθρομεταναστών αποτελούν δυνητικά όχι μόνο εποικισμό, αλλά καθαρά δυνητικό στρατό κατοχής, που σε μια δεδομένη στιγμή μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον της Ελλάδας, από κύκλους που είναι σε θέση να τους χρησιμοποιήσουν, όπως είναι οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Τουρκία, η Σαουδαραβία και οι άλλες ισλαμικές χώρες.
Συνεπώς το πρόβλημα στη χώρα μας έχει άμεση σχέση με την κοινωνική της συνοχή και την εθνική της επιβίωση και με την έννοια αυτή δεν αποτελεί πρόβλημα διεθνιστικής αλληλεγγύης και ανθρωπιστικής συμπαράστασης. Εκείνοι που παίζουν με τα ανθρωπιστικά αισθήματα των Ελλήνων και προσπαθούν να τα εκμεταλλευτούν υπηρετούν αλλότριους σκοπούς. είτε το κάνουν από λανθασμένη ιδεολογία, είτε από συμφέρον, είτε από άγνοια, είτε από βλακεία (γιατί όχι) για να μην πούμε έναν βαρύτερο χαρακτηρισμό. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Καθοριστικό ωστόσο ρόλο σ’ αυτή την πολιτική των κομμάτων του κεφαλαίου παίζουν και τα κόμματα της Αριστεράς, που θεωρούν και ερμηνεύουν την λαθρομετανάστευση ως φυσιολογικό φαινόμενο και γι’ αυτό το λόγο ταυτίζονται με την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη. Αυτή τη Νέα Τάξη που προπαγανδίζει τα ανοιχτά σύνορα, την κατάργηση του έθνους – κράτους, τη χώρα ως χώρο και τη δημιουργία μιας παγκόσμιας αγοράς για τη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών και υπηρεσιών. Πώς εξηγείται το παράξενο αυτό φαινόμενο, που με πρώτη ματιά φαίνεται αντιφατικό; Πώς είναι δυνατόν η Αριστερά που θεωρητικά είναι ενάντια στο κεφάλαιο, στην πράξη να το ενισχύει και μάλιστα στην πιο απάνθρωπη νεοφιλελεύθερη μορφή του και επιπλέον μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις αυτή η ίδια να γίνεται ο διαπρύσιος κήρυκας και απολογητής του; Ερώτημα πραγματικά απορίας άξιον! Κάπου οι εξηγήσεις ξεπερνούν τα όρια της λογικής.
Η ερμηνεία παρ’ όλα αυτά είναι απλή και βασίζεται στη λανθασμένη αντίληψη και εφαρμογή της μαρξιστικής θεωρίας στις σημερινές συνθήκες, που είναι τελείως διαφορετικές απ’ αυτές που περιέγραφε ο Μαρξ και Έγκελς στην εποχή τους.
Θα αναφέρουμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Η στάση των κομμάτων καθορίζεται συνήθως από την ιδεολογία τους.
α) Η μετάλλαξη της Αριστεράς κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης
Η πρώτη ερμηνεία έχει σχέση με την πολιτική που εφάρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την μεταπολίτευση και κυρίως μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981 και το οικονομικοκοινωνικό μοντέλο που εφάρμοσε. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, μια προσωπικότητα που με καταπληκτική εξυπνάδα χρησιμοποίησε την γνώση της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής και κυρίως της πολιτικής των ΗΠΑ, που καθόριζε σε παγκόσμια κλίμακα τις εξελίξεις στον κόσμο, γνώριζε πολύ καλά ότι η ακόρεστη φιλοδοξία του για την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας ήταν δυνατό να ευοδωθεί μόνο με τον προσεταιρισμό και συμβιβασμό ολόκληρης της Αριστεράς, τόσο της ανανεωτικής όσο και της παραδοσιακής. Ούτως ή άλλως είχε ήδη διαλύσει και ενσωματώσει την Ένωση Κέντρου στο νέο πολιτικό σχήμα, αλλά ακόμη και τμήματα καιροσκοπικά της δεξιάς. Το μόνο που έλειπε στην εξουσιομανία του ήταν οι ψήφοι της Αριστεράς. Αφού απομάκρυνε με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης τα περισσότερα αξιόλογα στελέχη του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, με αντιδημοκρατικές, αυταρχικές και καθαρά διοικητικές μεθόδους, προσεταιρίστηκε την Αριστερά, χωρίς να υπάρχουν εμπόδια από μέρους της, καθότι η ίδια τα εφάρμοζε ανέκαθεν και δεν είχε ευαισθησία σε θέματα δημοκρατίας -και θα λέγαμε έναν δημοκρατικό πολιτισμό,- ώστε να την ενδιαφέρει ο σφαγιασμός συνεπών σοσιαλιστών από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Το φαινόμενο αυτό ούτε την απασχόλησε ούτε θεώρησε ότι την αφορούσε.
Με την πολιτική που εφάρμοσε ο ίδιος, δηλαδή καταργώντας όλους τους εμφυλιοπολεμικούς και διχαστικούς νόμους και διατάξεις και την άριστη συνεργασία του με την πρώην Σοβιετική Ένωση για να ελέγχει την παραδοσιακή Αριστερά, κατάφερε όχι μόνο να την προσεταιριστεί, αλλά επιπλέον να την εντάξει και ενσωματώσει στο σύστημα, με πρότυπο και δόλωμα το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσε. Ήξερε πολύ καλά, γιατί ήταν πανέξυπνος και πανούργος και έβλεπε τους Έλληνες ως πιόνια, ότι η Αριστερά είναι επιρρεπής στην ενσωμάτωσή της στην κοινωνία της κατανάλωσης. Το είχε προγραμματίσει και ανακοινώσει μάλιστα και στον Τζέιμς Πέτρας σε μια συζήτησή τους. Ήξερε πολύ καλά ότι η Αριστερά μια ζωή στο περιθώριο και εκτός εξουσίας, κατατρεγμένη, κυνηγημένη και εξαθλιωμένη, θα έπεφτε εύκολη λεία των θέλγητρων μιας καταναλωτικής κοινωνίας, αλλά και της συμμετοχής της σε μια μορφή εξουσίας, από την οποία ήταν διαρκώς αποκλεισμένη. Από την άλλη έδωσε την εντύπωση ότι το κράτος της δεξιάς της ανήκε πια και της έδινε το δικαίωμα να το «απολαύσει» με τα προνόμια που τις παρείχε (θέσεις, αξιώματα, απολαβές). Μια τέτοια παμπόνηρη και επιτελικά σχεδιασμένη πολιτική δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει η Αριστερά, που στην αρχή, μα ακόμη έως τώρα πιστεύει, όπως πιστεύουν και πολλοί που ευνοήθηκαν από την «αλλαγή» που δημιούργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ότι επί Παπανδρέου «φάγαμε ψωμί», χωρίς να ομολογούν ότι έφαγαν με τα δανεικά το ψωμί των παιδιών μας.
Εντάχθηκε λοιπόν ψυχή τε και σώματι, όπως λέει και ο λαός, στο καταναλωτικό μοντέλο μετά μανίας και με τον τρόπο αυτό ασπάστηκε τα καπιταλιστικά πρότυπα που ως ανώτατη αξία θεωρούν το χρήμα και ότι αυτό συνεπάγεται. Ούτε λίγο ούτε πολύ ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, μαζί με όλες τις «προοδευτικές» δυνάμεις επέπεσε πάνω στο κράτος και το καταλήστεψε. Μόνο οι διορισμοί στο δημόσιο είχαν τη μορφή χιονοστιβάδας. Πέρα από τους διορισμούς στις διάφορες ΔΕΚΟ, που μαζί με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, αποτέλεσαν τις γνωστές συντεχνίες. Η πλειοψηφία της Αριστεράς και των άλλων «προοδευτικών» δυνάμεων βολεύτηκε στο κράτος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πώς φτάσαμε στο ΔΝΤ, όπως δεν είναι τυχαίο πώς κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Πολλοί ειρωνικά αποκαλούν την Ελλάδα του κρατισμού ως το τελευταίο κράτος του υπαρκτού (και ανύπαρκτου) σοσιαλισμού.
Με τη διεθνή κρίση, που έπληξε περισσότερο οδυνηρά την Ελλάδα και την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ, αρχίζει η Αριστερά και αντιλαμβάνεται (αν αντιλαμβάνεται) το έγκλημα που είχε συντελεστεί όλα αυτά τα χρόνια, για το οποίο δεν ήταν καθόλου άμοιρη. Αρκεί να θυμηθούμε ότι συναγωνιζόταν και πλειοδοτούσε έως και χθες για μεγαλύτερα μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις, που όλα αυτά και πολλά άλλα καλύπτονταν από τα δανεικά και από το συσσωρευόμενο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, χωρίς να αντιλαμβάνεται και να αναλογίζεται, πώς ήταν δυνατό να μοιράζεται μια πίτα, η οποία φτιάχτηκε από δανεικά. Η μέθη της καταναλωτικής αποκτήνωσης διαστρέβλωσε τα αντανακλαστικά της, όλη αυτή την περίοδο της τεχνητής και δανειακής ευδαιμονίας, που καταλήγει να υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών μας. Εδώ εστιάζεται και ένα μέρος της αναξιοπιστίας και ανικανότητάς της. Και μετά απορεί, γιατί δεν ανεβαίνουν τα εκλογικά ποσοστά της. Θα αναρωτηθεί κανείς ακόμη, γιατί γίνεται τόση αυστηρή κριτική στην Αριστερά. Απλούστατα, γιατί η πολιτική της δεξιάς ήταν και είναι γνωστή. Δεν είναι γνωστή και δεν έχει γίνει συνείδηση και δεν έχει αναλυθεί, για να γίνει συνείδηση, όπως θα ’πρεπε, η πολιτική της Αριστεράς. Υπάρχουν τα γνωστά ταμπού, δηλαδή όποιος κάνει κριτική στην Αριστερά είναι αντιμαρξιστής ή αντικομμουνιστής. Η ιδεολογική αυτή τρομοκρατία δεν μπορεί να μας κάμψει, για να κρύψουμε την αλήθεια.
Ακόμη και σήμερα στην πλειοψηφία της δεν έχει την αίσθηση της πραγματικότητας. Αριστεροί διανοούμενοι, που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά των ιδεολογικών μηχανισμών του συστήματος, του αστικού συστήματος, όπως ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και οργανώσεις, υπηρετούν πιστά το κράτος της ρεμούλας και της αρπαχτής, που μας οδήγησε τελικά στο ΔΝΤ. Ορισμένοι βέβαια, πονηροί καιροσκόποι, βλέποντας το καράβι να καταποντίζεται, αφού απήλαυσαν πλουσιοπάροχα τα αγαθά της εξουσίας, την οποία υπηρέτησαν πιστά, το εγκαταλείπουν, θέλοντας να περισώσουν την υστεροφημία τους και ότι απέμεινε από την αξιοπρέπειά τους.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι επίγονοί του, κυρίως ο καλύτερος του μαθητής, ο Κώστας Σημίτης, έκανε μια φαουστική συναλλαγή. Η Αριστερά, προκειμένου να απολαύσει τα αγαθά της καταναλωτικής κοινωνίας, που προωθεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, πούλησε την ψυχή της στον μαμωνά. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια που δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο. Είναι απείρως δύσκολο να υπερβεί κανείς τον εαυτό του. Χρειάζεται επανάσταση. Και επανάσταση είναι τραυματική έννοια για την Αριστερά, που την απωθεί στο υποσυνείδητο, γιατί έχει λερωμένη τη φωλιά της. Η αριστερά έχει χάσει τον προσανατολισμό της και την αίσθηση της πραγματικότητας, μεταθέτοντας τη σημερινή πραγματικότητα στις συνθήκες του 18 και 19 αιώνα, που δεν υπάρχει καμία σύγκριση και καμία ταύτιση. Το να θέλουν κάποιοι θεωρητικοί της να συμπιέσουν την σημερινή πραγματικότητα στα θεωρητικά και ιδεολογικά καλούπια του παρελθόντος αποτελεί καταστροφική απάτη. Διεθνισμός δε σημαίνει καταστροφή της Ελλάδας και αφανισμός της.
Κεφάλαιο δεύτερο: Η εθνική πλευρά της λαθρομετανάστευσης
Το έθνος είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα. Οι χιτλερικοί, που πίστευαν ότι μπορούσαν να εξαφανίσουν τα έθνη από την επιφάνεια της γης, έμαθαν από την πικρή τους πείρα ότι αυτή η πραγματικότητα υπάρχει και ότι έχει μια αξιόλογη δύναμη αντίστασης
1. Εθνος, ταξική πάλη και λαθρομετανάστευση
Η δεύτερη αυταπάτη της Αριστεράς και κυρίως της Ανανεωτικής, έχει σχέση με τη μοντέρνα θεωρία περί έθνους – κράτους, που τη φέρνει πρόσφατα στην επικαιρότητα η εκπομπή του Σκάι: «1821, η γένεση ενός έθνους». Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, που είναι ευρέως διαδεδομένη στη Δύση και υπηρετεί τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, τα έθνη είναι τεχνητές κατασκευές των κρατών, που δημιουργήθηκαν μετά τη γαλλική επανάσταση. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ισχυρίζεται η θεωρία αυτή, ότι τα «περί έθνους» αποτελούν φαντασιακές κατασκευές, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα από μια τέτοια θεωρία είναι ότι το ελληνικό έθνος δεν προϋπήρχε του κράτους, αλλά αντιθέτως είναι δημιούργημά του. Υποστηρίζεται σαν συνέπεια η ασυνέχεια του ελληνικού έθνους, που βρίσκει την επιβεβαίωσή του στις γνωστές θεωρίες του Φαλμεράιερ. Αυτή η θεωρία είναι ευρέως διαδεδομένη στους κόλπους και στους κύκλους μιας μεγάλης μερίδας της Αριστεράς. Μάλιστα ο ισχυρισμός ότι υπάρχει ιστορική συνέχεια του ελληνισμού θεωρείται ως παρωχημένος εθνικισμός, που μπορεί να οδηγήσει και σε φαινόμενα ρατσιστικά, σοβινιστικά και ξενοφοβικά. Ταυτίζεται η θεωρία αυτή και με τις εκπομπές του κ. Βερέμη και τις θέσεις του ΕΛΙΑΜΕΠ και άλλων εκσυγχρονιστών, κυρίως σημιτικής κοπής, των οποίων ουκ έστιν αριθμός.
Γράφει ο ίδιος σχετικά, ως γνώστης του φαινομένου: «Στη διαδικασία ιδεολογικού μετασχηματισμού που περιγράφουμε πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε μια μεγάλη μερίδα διανοουμένων στελεχών της παραδοσιακής Αριστεράς, αρχικά της ‘ανανεωτικής’ και στη συνέχεια και της ‘ορθόδοξης’ πτέρυγάς της. Η πρόσβαση (ή η προσδοκώμενη πρόσβαση) στις ανώτερες θέσεις των κρατικών μηχανισμών (που για πρώτη φορά κατέστη δυνατή για το χώρο αυτό μετά τη μεταπολίτευση και ιδίως μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981), αποτέλεσε το μηχανισμό ενσωμάτωσής τους στους κοινούς τόπους της κυρίαρχης ιδεολογίας». Aυτό που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την Αριστερά και στη συνέχεια σε μεγαλύτερη κλίμακα ο Κώστας Σημίτης, ήταν – για να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο και με τη γλώσσα της ποίησης – ένα είδος φ α ο υ σ τ ι κ ή ς σ υ ν α λ λ α γ ή ς . Όλοι αυτοί από την Αριστερά που εντάχτηκαν στο σύστημα (ενσωματώθηκαν στο σύστημα, όπως λέει εμφαντικά ο Γιάννης Μηλιός), δηλαδή στο αστικό σύστημα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού φυσικά, (δε μιλάμε γι’ αυτούς, που ούτως ή άλλως ήταν ενταγμένοι), κατέληξαν στην πλειοψηφία τους να γίνουν απολογητές και διαπρύσιοι κήρυκές του. Ο λόγος είναι απλός. Γιατί να τους διορίσει στα πνευματικά ιδρύματα και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, αν δεν το υπηρετούσαν; Η κριτική τους στο σύστημα, δεν σημαίνει απαραιτήτως και αμφισβήτηση του συστήματος. Τουναντίον. Χρησιμεύει πολλές φορές ως βαλβίδα ασφαλείας του, ως εκτόνωση μιας συγκεκριμένης κοινωνικής πίεσης. Αυτό ισχυριζόταν ο Τρότσκι όταν έλεγε: «Για δεκαετίες η αντιπολιτευόμενη κριτική δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια βαλβίδα ασφαλείας για τη μαζική δυσαρέσκεια, μια από τις συνθήκες σταθερότητας της κοινωνικής δομής». Πιο αποκαλυπτικός ωστόσο είναι ένας άλλος διανοούμενος της Αριστεράς, ο Δημήτρης Μπελαντής, Γράφει σχετικά: «Με την επικράτηση του Κ. Σημίτη στην κυβέρνηση, το κυβερνητικό κόμμα και την ελληνική κοινωνία, παρατηρήθηκε ένα καινοφανές πολιτικό φαινόμενο: η μαζική προσχώρηση της αριστερής διανόησης στο στρατόπεδο του Κ. Σημίτη και του ‘αριστερού εκσυγχρονισμού’. Τα επιτελεία δεν βομβαρδίστηκαν -κατά την προσφιλή έκφραση του Μάο Τσε Τουνγκ - από τους αριστερούς διανοούμενους, αλλά αλώθηκαν μαζικά απ’ αυτούς. Προέκυψε η συστηματική στελέχωση των υπουργείων με αριστερούς ειδικούς συμβούλους, ιδίως εκ της ανανεωτικής Αριστεράς και η δημιουργία ενός αριστερού think tank γύρω από την ‘εκσυγχρονιστική’ κρατική πολιτική. Έχουμε έτσι μία μετατόπιση των αριστερών διανοουμένων από την περιφέρεια του κράτους, τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και τους θεσμούς οργάνωσης της συναίνεσης και της κοινωνικής αναπαραγωγής, στον σκληρό πυρήνα του κρατικού σχεδιασμού και προγραμματισμού, στην ‘καρδιά’ του κράτους». Και σε ένα άλλο σημείο συμπληρώνει αποκαλυπτικά: «Η πλειοψηφική τοποθέτηση των αριστερών διανοουμένων ήταν μια τοποθέτηση αποδοχής του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας ως τεχνικής αναγκαιότητας, της θέσης της νέας μικροαστικής τάξης και των διανοουμένων μέσα σ’ αυτόν και ειδικότερα της ανάληψης από αυτούς διευθυντικών ρόλων στην αναπαραγωγή των σχέσεων εξουσίας (ιδεολογική επιβουλή, ‘επιστημονική’ διεύθυνση της εργασιακής διαδικασίας, λειτουργίες διεύθυνσης του κεφαλαίου)». Η άποψη όλων αυτών, των βολεμένων του συστήματος και αναθεωρητών της ιστορίας βασίζεται στη μαρξιστική θέση ότι τα περί έθνους είναι ανοησίες και ότι το μόνο που ισχύει και αποτελεί πραγματικότητα είναι η ταξική πάλη.
Ένας από τους μοντέρνους ιστορικούς ο Έρικ Χομσμπάουμ ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Τον επικαλούνται πολύ συχνά οι δικοί μας εθνομηδενιστές για να στηρίξουν την έωλη επιχειρηματολογία τους.
2. Πατριωτισμός και διεθνισμός και η σχέση του με τη λαθρομετανάστευση
Η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων αποκάλυψε και σφράγισε τελειωτικά, όπως λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης «τη χρεοκοπία του μαρξισμού - λενινισμού στα μάτια των ανθρώπων». Υπάρχει πιο συγκεκριμένα μια σχολή σκέψης - μέσα στα πλαίσια της Ανανεωτικής Αριστεράς κυρίως- που ισχυρίζεται ότι τα περί έθνους κ.λπ. είναι ανύπαρκτα για την εργατική τάξη, αποτελούν φαντασιώσεις και επιπλέον συιστούν εθνικιστικά, σοβινιστικά και ρατσιστικά κατάλοιπα, που δεν έχουν σχέση με την ταξική πάλη, «κατά τα μαρξιστικάς γραφάς», γιατί οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα.
Θα μπορούσε κανείς αντιθέτως -αντιστρέφοντας το συλλογισμό - να ισχυριστεί, ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, (Παγκοσμιοποίηση), όπως ισχυριζόταν και ο Άρης Βελουχιώτης, ενώ το προλεταριάτο έχει. Τουλάχιστον αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα σε αντιδιαστολή με άλλες εποχές.
Τα λαϊκά στρώματα ιδίως, αν δεν έχουν πατρίδα, είναι χαμένα. Γι’ αυτό και ο Βάσος Λυσσαρίδης, ένας αγνός πατριώτης και σοσιαλιστής και γνήσιος διεθνιστής συνάμα, τονίζει με κάθε ευκαιρία ότι « πατριωτισμός και σοσιαλισμός είναι δίδυμες έννοιες». Άρα η πατριωτική ιδιοπροσωπία ενός ανθρώπου αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο διεθνιστικής αλληλεγγύης. Η Αριστερά στην Ελλάδα τουλάχιστον, όταν και όποτε συνέδεσε τους λαϊκούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες με τους κοινωνικούς αγώνες μεγαλούργησε. Γι’ αυτό και ο Δ. Παπανικολόπουλος τονίζει με παρρησία ότι «η Αριστερά στην Ελλάδα κατήγαγε νίκες μόνο, όταν πέτυχε την συγκρουσιακή ιδιοποίηση της έννοιας ‘έθνος’». Δεν μπορείς να κάνεις κοινωνικούς αγώνες κάτω από ωμή και απροκάλυπτη επέμβαση του ιμπεριαλισμού στα εσωτερικά της Ελλάδας. Ο πατριωτισμός αποτελεί την ασπίδα απέναντι στα σχέδια αυτά, για να μπορεί να διεξαχθούν οι κοινωνικοί αγώνες. Ένα μέρος της «Αριστεράς» και περισσότερο της ανανεωτικής «Αριστεράς» υποτιμά παντελώς τον τομέα των εθνικών θεμάτων, γιατί πιστεύει βάση μιας λανθασμένης ερμηνείας του μαρξισμού -λενινισμού, ότι αυτά δεν παίζουν ρόλο, δεν επιδρούν και δεν έχουν επιπτώσεις στην ταξική πάλη. Έτσι η διαχείρισή τους ανατίθεται εξ αντικειμένου σε άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Παρ’ όλα αυτά θα μπορούσε κάποιος σε παραλλαγή του συνθήματος: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!» να διακηρύξει: «Πατριώτες όλων των χωρών ενωθείτε!». Αυτή η άποψη όμως θεωρείται από τη συγκεκριμένη σχολή σκέψης, ως αντιδραστική, γι’ αυτό και απορρίπτεται εκ προοιμίου, δεν αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού και φυσικά εκ του λόγου τούτου δεν είναι άξια συζήτησης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και από μερικούς εκπροσώπους της θεωρείται, ως «αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού». Το δόγμα στο αποκορύφωμά του! Ο ιστορικός Γεώργιος Μαργαρίτης ασκεί αυστηρότατη κριτική σε μια τοποθέτησή του με αφορμή το βιβλίου της ΣΤ΄ Δημοτικού της Ρεπούση, που μετά πάθους υποστήριζαν η συντηρητική κ. Γιαννάκου και ο «προοδευτικός» κ. Αλαβάνος. «Ο αντιεθνικισμός καθίσταται πεμπτουσία της αριστερής πολιτικής με ισοπεδωτικό τρόπο, σαρώνοντας όλες σχεδόν τις υπόλοιπες αξίες και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της αριστεράς: την μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις θεώρηση των πραγμάτων πρώτα απ’ όλα. Πραγματικά η επιλογή αυτή καθιστά την αριστερή παρέμβαση ‘αταξική’, με την έννοια ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί το πώς αυτά που διακυβεύονται συνδέονται με την οξυμένη κοινωνική - ταξική -πραγματικότητα στη χώρα μας». Και συνεχίζει στο πνεύμα της ίδιας επιχειρηματολογίας: «Η ελληνική αριστερά, πάντοτε αντι-ιμπεριαλιστική, πάντοτε πατριωτική, είχε πάντοτε συνείδηση αυτού του κρίσιμου-με βάση τα μεγέθη της χώρας μας- παράγοντα. Υπήρξε επίμονα πατριωτική με τρόπο όμως που σαφέστατα τη διαχώριζε από τον εθνικισμό των φαντασιώσεων που χρησιμοποιούν οι απέναντι. Πάντοτε για την αριστερά ο πατριωτισμός των Ελλήνων σταματούσε εκεί, όπου άρχιζε ο πατριωτισμός των άλλων, αξία και μέγεθος απόλυτα σεβαστά. Αλλά χωρίς τον πατριωτισμό, και αυτό σημαίνει, χωρίς όλα, όσα τον προσδιόρισαν, την ιστορία του πάνω απ’ όλα - δεν υπάρχει πολιτικό σώμα με το οποίο θα συνδιαλλαγεί ή Αριστερά. Προσβλέποντας στην ‘προστασία’ απέναντι στα επελθόντα και στα επερχόμενα από το έθνος και δια του έθνους, οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από τον καπιταλισμό, αναζητούν τρόπους πολιτικής αντίστασης, πολιτική έκφραση για την προάσπιση των συμφερόντων τους που καταπατούνται. Αυτό είναι το πολιτικό σώμα που μας ενδιαφέρει, σχεδόν τόσο διαυγές όσο και τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης που για πρώτη φορά το προσδιόρισε. Δεν είναι δυνατό η αριστερή πολιτική να στρέφει την πλάτη σε αυτό το κρίσιμο κοινωνικά και πολιτικά σημείο συνεύρεσης. Εκτός αν οι διεθνικές ‘μη κυβερνητικές οργανώσεις -ΜΚΟ’ -που προβληματίζονται για το αν θα σώσουν πρώτα τις φάλαινες ή πρώτα τους ανθρώπους - αποτελούν το σώμα των ‘πολιτών’ του μέλλοντος. Καλά κρασιά...». Αυτά λέει με καυστικό τρόπο ένας ιστορικός που προέρχεται από τον ίδιο χώρο. Κατά την άποψή μου όλα αυτά, τα εκφυλιστικά φαινόμενα αποτελούν αρνητικά κατάλοιπα μιας αριστερίστικης νοοτροπίας, που προέκυψε ως αρνητικό αποτέλεσμα της δογματικής, σταλινικής ιδεολογίας, εισαγόμενης κατά βάση από το εξωτερικό (από τη Γαλλία κυρίως), η οποία δρα σ’ ένα βαθμό συνειδητά ή υποσυνείδητα έως σήμερα.
Αυτή η αντίληψη ωστόσο έχει καταλυτικές συνέπειες για την Αριστερά στην ελληνική κοινωνία, γιατί η τελευταία θεωρεί -και με το δίκιό της -ότι τέτοιες εθνομηδενιστικές φωνές προσβάλουν τον πατριωτισμό και το φιλότιμό της.
Κι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα περί έθνους, πατρίδας, οικογένειας, ελευθερίας και γενικά όλες οι παραδοσιακές ηθικές και πνευματικές αξίες είναι ανοησίες και για πέταμα και τις μηδενίσουμε, τι θα βάλουμε άραγε στη θέση τους; Πρέπει να προτείνουμε στον ελληνικό λαό κάποιο όραμα, κάποια πνοή, κάποια ανάταση, κάποια ελπίδα, κάποια προοπτική, κάποιες άλλες ανώτερες αξίες και αρχές. Να του τονώσουμε το φρόνημα και το φιλότιμό του. Δεν μπορούμε μόνο να κατεδαφίζουμε. Πρέπει και να οικοδομούμε. Γιατί αυτό το κομμάτι της ανανεωτικής «Αριστεράς» προσπαθεί με κάθε μέσο, αυτόν τον λαό, να του καταστρέψει κάθε αξία που του έχει απομείνει και από την οποία προσπαθεί να κρατηθεί. Επιπλέον να του δημιουργήσει ενοχές και τον εξουθενώσει, όπως και η συντηρητική παράταξη. Έτσι τα λαϊκά στρώματα δε βλέπουν πουθενά φως, πουθενά ελπίδα, πουθενά προοπτική, όταν εκείνα που πρέπει να προασπίζει η Αριστερά τα αφήνει στο ΛΑΟΣ και και την αντίδραση.
Άραγε ποια κοινωνία θέλει, η συγκεκριμένη ιδεολογική τάση της ανανεωτικής Αριστεράς να οικοδομήσει απέναντι στην παλιά, την παραδοσιακή, την κατά την άποψή της εθνικιστική; Μια «εκσυγχρονιστική» κοσμοπολίτικη, πολυπολιτισμική, όπως την προπαγανδίζει η φιλοσοφία του νεοφιλελευθερισμού και τελικά του ιμπεριαλισμού; Αυτός είναι ο στόχος;
Στην καρδιά αυτού του προβλήματος και σε σχέση με την «Ανανεωτική Αριστερά» αναφέρεται και ο Μενέλαος Γκίβαλος σ’ ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Το παρόν», 10.2.08. Γράφει σχετικά: «Ο αντιεθνικισμός εκφέρεται ως υποβάθμιση της εθνικής ταυτότητας και των ιστορικών- αξιακών στοιχείων που τη συγκροτούν. Ως αντίπαλη πρόταση η ‘πολιπολιτισμικότητα’ διαλύει το παραδοσιακό κράτος -έθνος και μετατρέπει την κοινωνία σ’ ένα μεταμοντέρνο συνονθύλευμα, σ’ ένα άθροισμα αντιλήψεων, ιδεών, σκοποθεσιών, που ‘ενοποιούνται’ μέσα από τους μηχανισμούς της κατανάλωσης και της αγοράς.
Τέτοιου είδους αναλύσεις συγχέουν τον διεθνισμό με τον κοσμοπολιτισμό, διαλύουν τις συλλογικότητες και αναγορεύουν τον ατομικισμό ως πυρηνικό στοιχείο συγκρότησης της περίφημης ‘κοινωνίας των πολιτών’, που στην ουσία αποτελεί έκφραση της παγκοσμιοποιούμενης νέας ‘μέσης τάξης’»
Και στη συνέχεια αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ προσθέτει: «Αυτού του τύπου ο ‘κοσμοπολιτισμός’ εκφράζεται στις θέσεις που κατά καιρούς υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με τα Σκόπια, τις σχέσεις με την Τουρκία, το μεταναστευτικό πρόβλημα (με τις γνωστές αφελείς απλουστεύσεις)». Βέβαια δεν μπορούμε να καταλογίσουμε σ’ όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ τις πιο πάνω θέσεις. Υπάρχουν πολλές και σημαντικές διαφοροποιήσεις. Υπάρχει ευτυχώς και η πατριωτική Αριστερά απέναντι στην κοσμοπολίτικη και πολυπολιτισμική.
3. Αστική και μαρξιστική ιδεολογία. Ταύτιση ή αντίθεση;
Πώς συνδέεται η λαθρομετανάστευση με την ιδεολογία; Είναι και αυτό ένα ερώτημα, που χρήζει ερμηνείας. Παρ’ όλο που στα προηγούμενα έγινε μια πρώτη προσέγγιση στο θέμα, θεωρούμε ότι μια πιο αναλυτική αναζήτηση είναι επιβεβλημένη.
Ο τίτλος βασικά προκαλεί. Γίνεται σκόπιμα. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια εξόφθαλμη εμπειρία. Ποια είναι αυτή η εμπειρία; Μελετώντας κάποιος την πραγματικότητα διαπιστώνει ότι υπάρχει απόλυτη ταύτιση ή τουλάχιστον σημαντική προσέγγιση ανάμεσα σ’ αυτούς που είναι οι στυλοβάτες και κύριοι εκφραστές της «εκσυγχρονιστικής» αστικής ιδεολογίας και μιας σχολής σκέψης της Αριστεράς, που ισχυρίζεται και προπαγανδίζει την ταξική πάλη, γι’ αυτό είναι εναντίον του έθνους.
Αυτό πραγματικά είναι εκ πρώτης όψεως ανεξήγητο.
Πως συμβαίνει π.χ. να ταυτίζονται η κ. Γιαννάκου με την κ. Ρεπούση και τον κ. Αλαβάνο, σχετικά με το βιβλίο της ΣΤ΄Δημοτικού; Πως είναι δυνατό να ταυτίζονται οι απόψεις στα εθνικά θέματα ή στα θέματα περί έθνους των κυρίων εκφραστών της αστικής ιδεολογίας, όπως είναι π.χ. ο Αντώνης Λιάκος, ο Θ. Βερέμης, οι καθηγητές του ΕΛΙΑΜΕΠ και μια χωρία άλλων πνευματικών ανθρώπων της εκσυγχρονιστικής σχολής, με την ανανεωτική, αριστερή σχολή του Γιάννη Μηλιού, του Ηλία Ιωακείμογλου, του Άκη Γαβριηλίδη και τόσων άλλων «αριστερών» διανοουμένων, που δρουν στους καίριους ιδεολογικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους; Πώς είναι δυνατό οι «ανανεωτές της Αριστεράς» να ταυτίζονται, στις περισσότερές τους απόψεις, για να μην ισχυριστούμε σε όλες, -όχι φυσικά αφετηριακά, αλλά όσον αφορά το αποτέλεσμα - με τους «εκσυγχρονιστές», που είναι εξ αντικειμένου οι απολογητές του συστήματος, η εμπροσθοφυλακή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα;
Αυτές οι διαπιστώσεις μας αφήνουν πραγματικά άναυδους και μας δημιουργούν βασανιστικά ερωτήματα, στα οποία απεγνωσμένα, είναι αλήθεια, θα προσπαθούσε κανείς να βρει κάποια ικανοποιητική απάντηση. Θα αποτολμήσουμε το εγχείρημα, έχοντας σαν όπλο την ειλικρινή μας πρόθεση να αναζητήσουμε την αλήθεια με συγκεκριμένα κριτήρια:
Yπάρχουν αντικειμενικά δύο κατά βάση αντίθετες σχολές σκέψεις γύρω από το πρόβλημα του έθνους και των πολιτικών και κοινωνικών συνεπειών του: η μία είναι η «πατριωτική» και η άλλη η «διεθνιστική». Με την τελευταία κατά παράξενο τρόπο ταυτίζεται και η εκσυγχρονιστική άποψη της σχολής των εκσυγχρονιστών σημιτικής κοπής (Αντώνης Λιάκος, Θ. Βερέμης, Θ. Κουλουμπής, Κουλούρη, Ρεπούση, Φραγκουδάκη, Δραγώνα κ.λπ) η οποία διακηρύττει σε όλους τους τόνους ότι το έθνος, ως συλλογική ταυτότητα είναι νοητικό ή φαντασιακό κατασκεύασμα ορισμένων διανοουμένων της εποχής του διαφωτισμού και υλοποίησής του από μέρους του κράτους. Το έθνος λοιπόν δεν προϋπάρχει του κράτους.
Υπάρχει ή δεν υπάρχει διαλεκτική σχέση ανάμεσα στους όρους πατριωτισμός και διεθνισμός ή βρίσκονται σε αγεφύρωτη αντίθεση μεταξύ τους; Είναι ένα κρίσιμο ερώτημα.
Για την απάντηση του ερωτήματος αυτού αναγκαστικά ανατρέχει κανείς στους κλασικούς θεωρητικούς, που καταπιάστηκαν με αυτά τα θέματα. Στους πρώτους βέβαια ανήκει ο Μαρξ και ο Έγκελς. Από κει θα ξεκινήσουμε.
Στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος υπάρχει μια τοποθέτηση στο θέμα που αξίζει να την αναφέρουμε: «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δε μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Μα μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να καταχτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης» Τι σημαίνει αυτή η φράση του Μαρξ; Σημαίνει απλούστατα ότι ο αγώνας της εργατικής τάξης γίνεται στα πλαίσια του έθνους, έως ότου η εργατική τάξη κατακτήσει την εξουσία. Άρα πρέπει να υπάρχει κάποιο έθνος για να γίνει ταξική πάλη. Αντί λοιπόν για την εθνική αστική τάξη που κατείχε την εξουσία είναι τώρα το προλεταριάτο που στα πλαίσια του έθνους κατέχει την εξουσία. Γι’ αυτό χαρακτηρίζει ο Μαρξ το προλεταριάτο «εθνικό». Η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι δυνατή μόνο κάτω από αυτήν την προϋπόθεση. Αν δεν υπάρχει δηλαδή έθνος δεν μπορεί να υπάρξει διεθνισμός. Πολλοί στην ανανεωτική «Αριστερά» μπερδεύουν το διεθνισμό με την πολυπολιτισμικότητα. Το προλεταριάτο συνεπώς πρέπει να υπερασπιστεί το έθνος - κράτος απέναντι στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι οποίες θα προσπαθήσουν να το εμποδίσουν με όλες τις κατασταλτικές δυνάμεις να καταλάβει την εξουσία στο έθνος -κράτος.
Εδώ λοιπόν έγκειται ο πατριωτισμός της εργατικής τάξης. Αν θέλει να αναδειχτεί σε ηγέτιδα τάξη πρέπει να παλέψει ενάντια στις εθνικιστικές και επεκτατικές βλέψεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των υποτακτικών τους. Αυτό συμβαίνει δυστυχώς με τους γείτονές μας, οι οποίοι με τις επεκτατικές τους βλέψεις και ενέργειες που ενσωματώνονται στην ιμπεριαλιστική πολιτική της πλανητικής υπερδύναμης και των συμμάχων της, όχι μόνο μπορούν να δυσχεράνουν τους κοινωνικούς αγώνες, αλλά και σε ενδεχόμενο κίνδυνο της παρασιτικής αστικής τάξης της πατρίδας μας, να παρέμβουν (θερμό ή άλλο επεισόδιο) για να της συμπαρασταθούν. Σ’ αυτό η λαθρομετανάστες, υποκινούμενοι από εξωθεσμικά κέντρα θα παίξουν στο προσεχές μέλλον καταλυτικό ρόλο, με την έννοια ότι θα υποκινηθούν να δράσουν υπέρ των ιμπεριαλιστικών σχεδίων της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, ως στρατός εσωτερικής κατοχής. Μπορεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο να φαίνεται απίθανο, αλλά όχι και αδύνατο. Κι αυτό, γιατί απλούστατα το κεφάλαιο αναπτύσσει τη δική του διεθνιστική αλληλεγγύη και δυναμική και δε διστάζει μπροστά σε κανέναν ηθικό ή άλλο φραγμό, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.
Ύστερα από την παράθεση των κατά βάση αντίθετων θεωρητικών τοποθετήσεων, βγαίνει ως αναγκαστικό συμπέρασμα ότι οι εθνικές αστικές τάξεις, είτε είναι διαπλεκόμενες, είτε είναι ανεξάρτητες είτε εξαρτημένες, είτε αποτελούν σήμερα ένα μέτωπο οποιασδήποτε μορφής, είναι εμφανώς ενάντια στην εργασία, ενάντια στον εργαζόμενο λαό: τον εργάτη, τον αγρότη, τον μισθωτό, τον μικροβιοτέχνη, τον μικροεπαγγελματία κ.λπ. Ασκούν μ’ ένα λόγο εξουσία για την εξυπηρέτηση των δικών τους αποκλειστικά συμφερόντων. Στην παγίδα αυτή εγκλωβίζεται και η Αριστερά.
Η κ. Ρεπούση που χαίρει εκτίμησης στους ηγετικούς κύκλους του Συνασπισμού και όχι μόνο (ανήκε κάποτε στο ΚΚΕ Εσωτερικού, σήμερα στη Δημοκρατική Αριστερά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός), λέει ότι οι αντιδράσεις στο βιβλίο της ΣΤ΄ τάξης προήλθαν από «συντηρητικούς, δεξιούς και εθνικιστικούς κύκλους». (Συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, 5.8.2007). Η κυρία Γιαννάκου, που την στηρίζει, θα πρέπει κανονικά να ανήκει στους επαναστατικούς κύκλους! Ο δε πολύς κ. Αντώνης Λιάκος εκφράζει ακολούθως τον αποτροπιασμό του για τους εθνικόφρονες: «Που να τα πεις όμως αυτά στον ορυμαγδό της ασχετοσύνης, του φανατισμού και της δημαγωγίας που ξεσηκώθηκε σαν κουρνιαχτός και συμπαρέσυρε ακόμη και αυτούς που θα έπρεπε να δείξουν σοβαρότητα και υπευθυνότητα;» (εφημ. «Το Θέμα», 31.7.2007). Αλλά ας παραθέσω ακόμη ένα απόσπασμα από άρθρο της Σίσσυ Βωβού, μέλους της ΑΚΟΑ, Νάσου Θεοδωρίδη, μέλους του ΣΥΝ και Γιάννη Μηλιού, μέλους του ΣΥΡΙΖΑ: «οι ‘εμμονές περί έθνους’ είναι εντελώς - μα εντελώς (και δίχως περιστροφές) - ασυμβίβαστες με τη μαρξιστική και εν γένει ταξική θεώρηση της ιστορίας...». Η άποψη αυτή ταυτίζεται βασικά με την εκσυγχρονιστική άποψη των απολογητών του νεοφιλελευθερισμού, που αποφαίνονται, όπως προαναφέραμε, ότι τα έθνη είναι νοητικές ή φαντασιακές κατασκευές. Συνεπώς δεν έχει σημασία, αν κατακλυσθεί η Ελλάδα από λαθρομετανάστες. Η ταξική πάλη, κατά τη δική τους αντίληψη δεν περιλαμβάνει ούτε έθνη, ούτε σύνορα, ούτε εδαφική κυριαρχία, μα ούτε και εθνική ανεξαρτησία. Έχει συμπληρωματικά νόημα να παραθέσω και την άποψη της προέδρου της βουλή Άννας - Ψαρούδας Μπενάκη κατά την ορκωμοσία του κ. Παπούλια ως προέδρου της δημοκρατίας στις 8.2.2005, που είναι αποκαλυπτική και εντάσσεται στο ίδιο πνεύμα: «Τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της
ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα
του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των καθιερωμένων...». Ίσως είναι πολύ διδακτικό και συμπληρωματικό προς την τοποθέτηση της κ. Άννας Ψαρούδας Μπενάκη αυτό που είπε ο αρχιτέκτονας της νέας τάξης Χένρι Κίσινγκερ, μιλώντας κατά την βράβευσή του από Αμερικανούς μεγαλοεπιχειρηματίες στην Ουάσιγκτον (Σεπτέμβρης 1994): «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή, μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».
Η αστική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για το κεφάλαιο και την παγκόσμια επικράτηση και επιβολή του. Τα περί έθνους, πατρίδας, θρησκείας, οικογένειας, που προπαγανδίζει είναι για τους αφελείς ή για κείνους που εμπορεύονται τις αρχές και αξίες του έθνους. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Συνεπώς δεν το ενδιαφέρει ουσιαστικά ούτε η πατρίδα, ούτε η θρησκεία, ούτε η οικογένεια, ούτε καμία άλλη αξία, πλην του χρήματος. Αυτό μπορεί να συνέβαινε, αν συνέβαινε, πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η αστική τάξη ήταν εθνική.
Ο εργάτης και ο αγρότης όμως έχει και πρέπει να έχει πατρίδα, την οποία οφείλει να απαγκιστρώσει από τον υποκριτικό και φαρισαϊκό εναγκαλισμό του κεφαλαίου, δηλαδή της αστικής τάξης. Πρέπει να υπερασπίζεται το έθνος, γιατί χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα, χωρίς συλλογική ταυτότητα, ούτε ταξική πάλη υπάρχει, ούτε διεθνισμός.
Και ο Λένιν λοιπόν διατηρούσε τόσο τα εθνικά όσο και τα διεθνιστικά του χαρακτηριστικά: «Ο διεθνισμός του Λένιν», προσθέτει ο Τρότσκι στο βιβλίο του για τον Λένιν, «δεν έχει ανάγκη να αποδειχτεί. Αλλά ταυτόχρονα ο Λένιν είναι βαθιά εθνικός. Έχει τις ρίζες του μέσα στη νέα ιστορία της Ρωσίας...Από πρώτη όψη μπορεί να φανεί πολύ εκπληκτικό το ότι χαρακτηρίζεται ο Λένιν από την ‘εθνική’ του πλευρά. Αλλά στο κάτω κάτω της γραφής αυτό θα ‘πρεπε να είναι αυτονόητο. Για να κατευθύνει κανείς μια επανάσταση ανήκουστη στην ιστορία των λαών, την ανατροπή που περνάει η Ρωσία, πρέπει φυσικά να υπάρχει μεταξύ των αρχηγών και των βαθιών δυνάμεων της λαϊκής ζωής, ένας αδιάρρηκτος οργανικός δεσμός, που να φτάνει ίσαμε τις βαθιές ρίζες». Δεν μπορεί βέβαια να είναι κανείς τόσο αφελής ή ανιστόρητος , για να ισχυριστεί ότι ο Λένιν ήταν εθνικιστής! Αλλά και ο ίδιος ο Τρότσκι μιλάει για την υπεράσπιση της πατρίδας, αναλύοντας με το δικό του σκεπτικό το νόημά της: « ‘ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ’. Μα μ’ αυτήν την αφηρημένη έκφραση, η μπουρζουαζία εννοεί την υπεράσπιση των κερδών της και των ληστειών που κάνει. Είμαστε έτοιμοι να υπερασπίσουμε την πατρίδα ενάντια στους ξένους καπιταλιστές, αν πρώτα, πριν ν’ αρχίσουμε, δέσουμε χειροπόδαρα τους δικούς μας καπιταλιστές και τους εμποδίσουμε να επιτεθούν στις πατρίδες των άλλων. Αν οι εργάτες και οι χωρικοί της χώρας μας γίνουν οι πραγματικοί της αφέντες. Αν τα πλούτη της χώρας περάσουν από τα χέρια μιας απειροελάχιστης μειοψηφίας στα χέρια του λαού. Αν ο στρατός, από όργανο των εκμεταλλευτών γίνει όργανο των εκμεταλλευομένων...
Όταν ο φτωχός χωρικός ή ο εργάτης μιλάνε για την υπεράσπιση της πατρίδας, εννοούν την υπεράσπιση του σπιτιού τους, της οικογένειας τους και της οικογένειας των άλλων ενάντια στην επέμβαση, ενάντια στις μπόμπες, ενάντια στα ασφυξιογόνα αέρια. ... Ο αστικός πασιφισμός και πατριωτισμός δεν περιέχουν ίχνος αλήθειας. Στον πασιφισμό κι ακόμα στον πατριωτισμό των καταπιεζομένων υπάρχει ένα προοδευτικό στοιχείο που πρέπει να ξέρουμε, να το αρπάζουμε και να βγάζουμε απ’ αυτό τα αναγκαία επαναστατικά συμπεράσματα. Πρέπει να ξέρουμε και ν’ αντιπαραθέτουμε τις δύο αυτές μορφές πασιφισμού και πατριωτισμού». Είναι σημαντικό κοντά σ’ αυτές τις παραθέσεις περί έθνους να συμπεριλάβουμε και την άποψη του Νίκου Πουλαντζά, που τόνιζε με επίταση ότι το έθνος «αποτελεί μια ιδιαίτερη ενότητα αναπαραγωγής του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων, πολύ πριν από τον καπιταλισμό».. Ένα σύνολο που περιλαμβάνει όλους τους τομείς της ύπαρξης και δράσης μιας κοινωνίας, δηλαδή όχι μόνο τον οικονομικό τομέα, αλλά και τον πολιτικό, τον κοινωνικό και τον πολιτιστικό. Το έθνος τα συμπεριλαμβάνει όλα.
Πώς εξηγείται αλήθεια το φαινόμενο να ταυτίζονται οι δύο διαμετρικά αντίθετες σχολές σκέψεις στο σχέδιο Ανάν, στην αλυτρωτική πολιτική των Σκοπίων και γενικά στην υποχώρηση και ενδοτικότητα σ’ όλα τα εθνικά θέματα, απέναντι στην ιμπεριαλιστική πολιτική των Αγγλοαμερικάνων και του τουρκικού επεκτατικού κατεστημένου, του βαθέως κράτους της Τουρκίας; Πώς είναι δυνατό να υπερασπιζόμαστε τις υπερεθνικιστικές βλέψεις των γειτόνων μας, όπως η εισβολή και κατοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας από τα τουρκικά στρατεύματα και να στηρίζουμε, όσοι στηρίζουν, το σχέδιο Ανάν; Πώς είναι δυνατόν να είμαστε υπέρ της εισδοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με όλη την επιθετική, επεκτατική της πολιτική;
Τι παράξενο φαινόμενο πραγματικά να ταυτίζεται, από ορισμένους αυτοαποκαλούμενους αριστερούς, η ταξική θεώρηση της ιστορίας με την αστική (εκσυγχρονιστική);
Δεν μπορεί η Αριστερά να κατακτήσει ρόλο πραγματικής Αριστεράς, όταν συμμετέχει πράγματι ενεργά σε αντιϊμπεριαλιστική δράση που αφορά όλον τον πλανήτη, αλλά έχει ανάλογες θέσεις με τον Μάνο, τον Ανδριανόπουλο, τη Δαμανάκη, τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή και τον Χριστόφια σε ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, σε ζητήματα που αφορούν τον ενιαίο αμυντικό χώρο, δηλαδή την Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο, ο οποίος μάλιστα βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα της ιμπεριαλιστικής -νεοταξικής επίθεσης.
Η όλη αυτή θεωρητική αναδρομή περί αστικής τάξης και κεφαλαίου, περί παγκοσμιοποίησης και ταξική πάλης και περί αριστερής πολιτικής, είχε το νόημα να καταδείξει ότι η λαθρομετανάστευση αποτελεί όπλο στα χέρια των υπερεθνικών μονοπωλίων, για τη διάλυση των εθνών – κρατών και τη μετατροπή τους σε καταναλωτικές κοινωνίες των προϊόντων τους. Επιπλέον να αποδείξει την λανθασμένη στάση των κομμάτων της Αριστεράς. Ήθελε ακόμη να δείξει ότι σ’ αυτό το στρατηγικό σχέδιο συνεργάζονται συνειδητά ή ασυνείδητα τα αστικά κόμματα με τα αριστερά.
Η λαθρομετανάστευση διευκολύνει τη δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού, τη διάλυση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής με αποτέλεσμα η ελληνική κοινωνία να γίνει έρμαιο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.
Η άποψη που εξέφρασε ό Τσίπρας και η Παπαρήγα ότι η μετανάστευση είναι φυσιολογικό φαινόμενο αποτελεί μια ολέθρια πολιτική θέση που δικαιολογεί την αθρόα εισροή λαθρομεταναστών, που σαν τσουνάμι θα εισβάλει σε μια χώρα καταπονημένη και ταλαιπωρημένη από χίλια δυο προβλήματα επιβίωσης πια. Έχει κάποια ιδέα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ πόσα είναι τα εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια που λιμοκτονούν ανά την υφήλιο; Είναι σε θέση η Ελλάδα να ανοίξει τα σύνορά της και να δεχτεί όλον αυτόν τον εξαθλιωμένο κόσμο; Γιατί οι Παλαιστίνιοι που υποφέρουν τα πάνδεινα από το Ισραήλ, δεν σηκώνονται να φύγουν από την πατρίδα τους, αλλά αγωνίζονται εκεί για τα δίκαιά τους; Δεν πρέπει οι λαθρομετανάστες να αγωνιστούν στις πατρίδες τους για να αλλάξουν τις συνθήκες, αντί, υπηρετώντας άθελά τους φυσικά, τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις του διεθνούς κεφαλαίου, να αποτελούν την εφεδρεία του;
Μπορεί να φανταστεί κανείς τι πρόκειται να γίνει, αν η Ελλάδα νομιμοποιήσει με τον άλφα ή βήτα τρόπο το ενάμισι εκατομμύριο ή τα δύο εκατομμύρια, όπως ζητούν σε ψήφισμά τους οι 300 απεργοί πείνας, που τους συμπαραστέκονται άτομα ΜΚΟ, των οποίων η οικονομική στήριξη για το έργο τους προέρχεται από ύποπτες πηγές; Διεθνιστικό καθήκον θα αποτελούσε, αν όλοι όσοι τους στηρίζουν, πήγαιναν στις χώρες αυτές των λαθρομεταναστών να αγωνιστούν μαζί τους για την ανατροπή των συνθηκών εκεί. Παράδειγμα προς μίμηση ο Έλληνας δάσκαλος που αφιέρωσε τη ζωή του στους Καλάς του Πακιστάν, που θεωρούνται μακρινοί απόγονοι Μακεδόνων στρατιωτών.
Ήδη οι Έλληνες μπροστά στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν, που ένα σημαντικό μέρος τους αποτελεί και η λαθρομετανάστευση, εγκαταλείπουν την χώρα τους. Όμως εκεί που πηγαίνουν δεν πηγαίνουν ως λαθρομετανάστες. Αν λάβουμε υπόψη μας και την υπογεννητικότητα που είναι η τρίτη σε παγκόσμια πλαίσια, σε λίγο στην Ελλάδα τον κύριο όγκο του πληθυσμού θα αποτελούν οι λαθρομετανάστες και οι Έλληνες μειονότητα στον τόπο τους. Αν λάβουμε μάλιστα υπόψη μας την επικίνδυνη υπογεννητικότητα των Ελλήνων και την υπεργεννητικότητα των ξένων, τότε το πρόβλημα επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο.
Αυτά θέλει και προωθεί το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Το θέλει και η Αριστερά; Είναι ένα κρίσιμο ερώτημα. Πάντως ένα είναι γεγονός, ότι δηλαδή το θέλει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, που υπηρετεί πιστά τη λεγόμενη και από τον ίδιο Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Γι’ αυτό και μας οδήγησε συνειδητά στο ΔΝΤ και μιλά και για απώλεια μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας. Η εγκληματική αδιαφορία του στα εθνικά θέματα, όπως το κυπριακό, οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Θράκη, η αλυτρωτική στάση των Σκοπιανών στο θέμα της Μακεδονίας και τελευταία και η βουλημία των Αλβανών για την Ήπειρο, αποκαλύπτει την πολιτική που ακολουθεί η αστική τάξη της πατρίδας μας, της οποίας στην παρούσα φάση κατά κυριότητα εκφραστής είναι το ΠΑΣΟΚ.
Η Αριστερά από την άλλη με τη θεωρία ότι το μόνο που υπάρχει είναι η ταξική πάλη και όχι τα έθνη – κράτη, ταυτίζεται απόλυτα μ’ αυτή την πολιτική, όπως ταυτίστηκε απόλυτα με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας στο καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσαν τα δύο κόμματα εξουσίας με υπερδανισμό από το εξωτερικό. Τα κόμματα της Αριστεράς δεν είναι αμέτοχα για τη σημερινή κατάσταση της πατρίδας μας κι’ ας φαίνεται το πράγμα εκ πρώτης όψεως παράξενο και ανεξήγητο.
Θα λέγαμε χωρίς υπερβολή και με παραστατική απεικόνιση ότι η το κεφάλαιο προσπαθεί να μας πείσει πως σωστά αρμενίζουμε, ενώ η Αριστερά ότι στραβός είναι ο γιαλός.
Εμπροσθοφυλακή της πολιτικής για τη λαθρομετανάστευση αποτελούν, όσο παράξενο κι’ αν φαίνεται, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που εφαρμόζουν την πολική του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, κάνουν κατά κάποιο τρόπο τη βρώμικη δουλειά για να μη λερώνουν τα χέρια τους τα αφεντικά τους, αυτοί δηλαδή που τις χρηματοδοτούν. Εμφανίζονται λοιπόν όλες αυτές οι λεγόμενες μη κυβερνητικές οργανώσεις που στην ουσία είναι κυβερνητικές, γιατί ενισχύονται πρωταρχικά από το Υπουργείο Εξωτερικών και τα μυστικά του κονδύλια, καθώς και από άλλες ύποπτες πηγές, (Σόρος, Μυστικές υπηρεσίες κ.λπ), για να επιτελούν το αντεθνικό τους ρόλο, επικαλούμενοι, όπως είθισται, καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους, ενώ στην ουσία υπηρετούν την πολιτική της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Πολλοί από τους πρωτεργάτες αυτών των ΜΚΟ, που προπαγανδίζουν τα ανοιχτά σύνορα και την υπέρβαση του έθνους –κράτους, για να δημιουργούν άλλοθι αριστεροσύνης καλύπτονται ως μέλη στις οργανώσεις του ΣΎΡΙΖΑ και κυρίως του Συνασπισμού, με χαρακτηριστικό παράδειγμα του Θεοδωρίδη και την ΜΚΟ που δρα, δήθεν ως αριστερός, φανερά αντεθνικά, αρκεί να διαβάσει κανείς τα άρθρα του.
Για όλους αυτούς και εκείνους που τους στηρίζουν ισχύει η ακόλουθη ρήση του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου και κοινωνιολόγου Παναγιώτη Κονδύλη:«Είναι πολιτικά νήπιος όποιος αναφέρεται στις δήθεν γενικές σύγχρονες τάσεις για υπέρβαση του εθνικού κράτους και για τη βαθμιαία πτώση των συνόρων, αποσιωπώντας ότι είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα να περνούν τα σύνορα σου στρατιές τουριστών και να τα περνούν τα στρατεύματα ενός γειτονικού κράτους. Και εξ ίσου πολιτικά νήπιοι είναι όσοι φαντάζονται ότι τα «ανθρώπινα δικαιώματα» μπορούν ν’ αποτελέσουν αμετακίνητο κριτήριο για την άσκηση εθνικής πολιτικής, παραγνωρίζοντας τη συγκεκριμένη επήρεια και χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάθε πολιτική συγκυρία». Όπως και οι μυστικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν πάντοτε επαναστατικές ονομασίες για να ξεγελάσουν την αντιδραστική τους δράση, όπως λόγου χάρη οι λεγόμενες «Ερυθρές Ταξιαρχίες», που κάθε άλλο «ερυθρές» ήταν, ή οι οργανώσεις για τη δήθεν δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατά τον ίδιο τρόπο ορισμένες ΜΚΟ χρησιμοποιούν παραπλανητικούς τίτλους, όπως « Ένωση ενάντια στον ρατσισμό» κ.λπ., για να δείξουν ότι είναι ευαίσθητες στον ανθρώπινο πόνο και την αλληλεγγύη τους, ενώ στην ουσία υπηρετούν άλλους σκοπούς.
Ένα άλλο θέμα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και σκόπιμα, από ορισμένους κύκλους προκαλείται σύγχυση, είναι ο διαχωρισμός σε μετανάστες και λαθρομετανάστες. Πολλές φορές τονίζεται από προπαγανδιστικούς κύκλους, κυβερνητικούς και μη ότι και οι Έλληνες ήταν μετανάστες, όπως αυτοί που πήγαν στη Γερμανία, την Αυστραλία και τις άλλες βιομηχανικές χώρες, χωρίς σκόπιμα να γίνεται ο διαχωρισμός ότι εκείνοι που πήγαν σ’ αυτές τις χώρες πήγαν νόμιμα και όχι ως λαθρομετανάστες. Ενώ στη χώρα μας, ακόμη κι’ αυτοί που νομιμοποιήθηκαν αργότερα είναι καθαρά λαθρομετανάστες και όχι μετανάστες. Κανείς δεν τους κάλεσε νόμιμα στη χώρα μας. Αυτή η προπαγανδιστική παραπληροφόρηση ισχύει μόνο για τους αφελείς (βλάκες) ή εκείνους που τους χρησιμοποιούν, για να βλάψουν με τη θέληση ή χωρίς τη θέλησή τους την πατρίδα μας.
Μια άλλη παράμετρος σοβαρή του θέματος είναι ότι η λαθρομετανάστευση αποτελεί προπαγανδιστικό όπλο από ορισμένους ύποπτους κύκλους ενάντια στους Έλληνες, για να τους κατηγορήσουν, όταν δεν υποκύπτουν στην προπαγάνδα τους, ως εθνικιστές, ρατσιστές, σοβινιστές κ.λπ. για να τους προκαλέσουν ενοχές και με τον τρόπο αυτό να τους κάνουν υποχωρητικούς και ενδοτικούς στα άνομα σχέδιά τους. Είναι αυτό που λέμε ιδεολογική τρομοκρατία.
Η αθρόα, ανεξέλεγκτη, αλλά και καθοδηγούμενη είσοδος εκατομμυρίων λαθρομεταναστών στην Ελλάδα και ο εγκλωβισμός τους εδώ, μάλιστα λαθρομεταναστών που στην πλειοψηφία τους ή σχεδόν κατά αποκλειστικότητα προέρχονται από μουσουλμανικές χώρες, αποτελεί ένα καλά οργανωμένο σχέδιο, που ενισχύεται και καθοδηγείται από θεσμικά και εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι διοχετεύονται στην Ελλάδα στρατιές λαθρομεταναστών κυρίως από ισλαμικές χώρες, που είναι παντελώς ξένες προς τον πολιτισμό μας και όχι μόνο δεν είναι σε θέση, αλλά απεναντίας δεν έχουν καν την πρόθεση να αφομοιωθούν ή να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία, αλλά να δημιουργήσουν ξεχωριστές και διακριτές (μουσουλμανικές) εθνότητες στην πατρίδα μας, καταργώντας τη δική μας παράδοση και τον δικό μας πολιτισμό.
Αυτό δεν κάνει εξάλλου το Υπουργείο Παιδείας και το ΕΛΙΑΜΕΠ; Δεν προωθούν τον αφελληνισμό της Ελλάδας και κυρίως της νεολαίας, με την κατάργηση ή υποβάθμιση της ελληνικής ιστορίας και την προβολή ανθελληνικών εκπομπών, όπως αυτό του Σκάι με τίτλο: «1821, η γένεση ενός έθνους», αλλά και πολλών άλλων εκπομπών και σήριαλ που προπαγανδίζουν τον Νέο – Οθωμανισμό.
Η ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία αποτελεί μια οφθαλμοφανή αυταπάτη. Όλοι αυτοί η λαθρομετανάστες αύριο μεθαύριο θα ζητήσουν και θα απαιτήσουν δικά τους εκπαιδευτικά ιδρύματα για την καλλιέργεια της δικής τους ισλαμικής κουλτούρας, τελείως εχθρικής προς το ελληνικό πολιτισμό. Ότι δεν μπόρεσε να πετύχει η ναζιστική Γερμανία θα το πετύχουν οι ΗΠΑ και η Τουρκία και οι υπόλοιποι «φίλοι και σύμμαχοι» με τη λαθρομετανάστευση.
Η προσέλκυση εκατοντάδων χιλιάδων, ακόμη και εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, εκτός από αυτούς που ήδη βρίσκονται στη χώρα, είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Το βασικό μήνυμα που δίνεται είναι ότι ο καθένας μπορεί να μας εκβιάσει.
«Το γεγονός ότι το επίσημο κράτος υπέκυψε στα αιτήματα μιας ομάδας λαθρομεταναστών και, κυρίως μιας ομάδας ανθρώπων που τους κατευθύνουν και δεν απολαμβάνουν τη στήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας συνιστά μείζον πολιτικό ζήτημα», γράφει το περιοδικό «Επίκαιρα». Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου θα μας παραδώσει τελικά ως προτεκτοράτο στην Τουρκία, για να εκπληρωθούν με τη δική του συμβολή τα σχέδια του στρατηγικού βάθους του Νταβούτογλου για την αναβίωση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη νέα της μορφή ως Νέο – Οθωμανισμός.
Υπάρχει σαφώς σχέδιο από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος προωθεί συστηματικά την απόσπαση ελληνικών εδαφών από τον εθνικό κορμό, όπως Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρο, το μοίρασμα του Αιγαίου και την επικυριαρχία της Τουρκίας επί της Κύπρου. Στο εσωτερικό στοχεύει να μεταβάλει συνειδητά την Ελλάδα σε μια πολυπολιτισμική και πολυεθνική χώρα, με ανοιχτά σύνορα, κυρίως προς τις ισλαμικές χώρες. Επειδή οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που διέλυσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία δεν μπορούσαν για διάφορους λόγους να πράξουν το ίδιο και με την Ελλάδα, επινόησαν έναν πιο έξυπνο και αποτελεσματικό τρόπο, που στην παρούσα φάση δεν έχει σχέση με στρατιωτική επέμβαση, αλλά με την υπαγωγή μας ως δορυφόρου στον Νέο – Οθωμανισμό, όπως προείπαμε. Αποκλειστικός στόχος: Ο απόλυτος έλεγχος της Ελλάδας από του υπερατλαντικούς φίλους μας και η αποφυγή από μέρους της ανεξάρτητου προσανατολισμού και δράσης. Κυρίως να μην υπάρξει καμία δυνατότητα σύμπραξής και συνεργασίας, πόσο μάλλον συμμαχίας με την Ρωσία. Προς το σκοπό αυτό η υπαγωγή της Ελλάδας στον Νέο –Οθωμανισμό αποτελεί το καθοριστικό στρατηγικό σχέδιο, κυρίως των υπερατλαντικών «φίλων μας», αλλά και των υπολοίπων «συμμάχων μας», κυρίως Γερμανών. Αυτό το στρατηγικό σχέδιο έχει στόχο, την πλήρη και σε όλα τα επίπεδα, (οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό) αποδυνάμωση της Ελλάδας, ώστε να μην είναι σε θέση να υπερασπιστεί την εθνική της ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Η συνειδητή υπαγωγή μας στο ΔΝΤ αυτή τη σκοπιμότητα υπηρετεί. Ο στόχος αυτός προωθείται με συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο, έτσι όπως το είχε διατυπώσει ο Κίσινγκερ. Στην Ελλάδα θα συμβεί κάτι χειρότερο απ’ ότι συνέβη στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Στη χώρα αυτή αποσπάστηκαν εδάφη που ανήκαν σε διαφορετικές εθνότητες. Στην Ελλάδα θα αποσπαστούν εδάφη που ανήκουν ακραιφνώς στην Ελληνική Εθνότητα. Το εναπομείναν κομμάτι θα εποικιστεί από ισλαμικές εθνότητες. Ούτε καν χριστιανικές. Ο στόχος είναι να αποτραπεί οποιαδήποτε επαφή της Ελλάδας με την ορθόδοξη Ρωσία (το ξανθόν έθνος) και κατοχυρωθεί ένας έλεγχος τόσο από έξω όσο και από μέσα, (με τους ισλαμιστές λαθρομετανάστες), ώστε να μην είναι η Ελλάδα στο μέλλον επικίνδυνη στα γεωστρατηγικά σχέδια της Δύσης. Ακριβώς όπως το δήλωσε ο Κίσινγκερ.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι στα Βαλκάνια δύο χώρες διατηρούν παραδοσιακούς δεσμούς με τη Ρωσία και θεωρήθηκαν για το λόγο αυτό τόσο στο παρελθόν, όσο και σήμερα ως επικίνδυνη πραγματικότητα για τη Δύση. Την μία τη Γιουγκοσλαβία την κατέστρεψαν, για την άλλη, δηλαδή την Ελλάδα, βρίσκονται στη διαδικασία της καταστροφής. Η Ρωσία πρέπει να αποκλειστεί από οποιουσδήποτε δυνητικούς ή πραγματικούς της συμμάχους της, όπου δει. Κάτι ανάλογο, αλλά σε μικρότερη κλίμακα φυσικά, ισχύει και για την Κίνα. Ένα τέτοιο σχέδιο συνιστά και αποτελεί ένα θανάσιμο κίνδυνο, όχι μόνο οικονομικό, κοινωνικό, αλλά πρόβλημα επιβίωσης τους Ελληνισμού.
Τα «προφητικά» λόγια του φιλοσόφου και κοινωνιολόγου Παναγιώτη Κονδύλη, που επιβεβαιώνουν την ανωτέρω τοποθέτηση. Σε μία συνέντευξή του ήδη το 1998 γράφει συγκεκριμένα: «Προέβλεψα επίσης ότι το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της νέας εποχής δεν θα είναι τόσο η διαμόρφωση κλειστών μειζόνων χώρων όσο η άνοδος μεσαίων Δυνάμεων ικανών να ενεργήσουν περιφερειακά, είτε αυτόβουλα είτε σε συνεργασία και ως τοποτηρητές μιας πλανητικής Δύναμης. Τυπικό παράδειγμα τέτοιας μεσαίας Δύναμης είναι η Τουρκία, η οποία σε 50 χρόνια θα έχει 100 εκατομμύρια πληθυσμό και, στηριζόμενη στη ραγδαία εκβιομηχάνισή της, θα ανήκει στις πρώτες στρατιωτικές δυνάμεις του κόσμου».Στις μεσαίες δυνάμεις, που ανήκει η Τουρκία, κατ’ εντολή των ΗΠΑ θέλει να μας εντάξει η πολιτική του ακολουθεί συστηματικά, βήμα, βήμα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Βρισκόμαστε ήδη μπροστά στο φάσμα της εσωτερικής κατοχής από στρατιές ισλαμιστών λαθρομεταναστών, τους οποίους δεν προωθεί μόνο το οργανωμένο μοντέρνο δουλεμπόριο, αλλά αποτελεί συνειδητή πολιτική των ΗΠΑ, της Τουρκίας και του ελληνικού μεταπρατικού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας και των άλλων αριστερών κομμάτων και οργανώσεων που τους συμπαραστέκονται, μπερδεύοντας από ιδεολογική σύγχυση τον ιμπεριαλισμό με τον Η ΗΠΑ και οι, όπως επανειλημμένα είπα, «άσπονδοι ατλαντικοί και υπερατλαντικοί φίλοι και σύμμαχοι μας», μαζί με τα ντόπια κέντρα, προωθούν σκόπιμα και προγραμματισμένα την αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης του πληθυσμού, για να δημιουργήσουν την πολυπολιτισμική και πολυεθνική Ελλάδα.
Αυτό ήταν το σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας, όσο κυβερνούσε (θα δούμε με τη νέα ηγεσία, αν το συνεχίζει), και αυτό σε μεγαλύτερο και πιο αποτελεσματικό βαθμό αποτελεί το σχέδιο του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ στα ηγετικά του κλιμάκια, που συνειδητά εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση.
Τα εξαθλιωμένα αυτά στρώματα του λούμπεν προλεταριάτου, που πολιτισμικά δεν πρόκειται ποτέ να αφομοιωθούν στην ελληνική κοινωνία, αλλά αντιθέτως ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιηθούν ως όργανα ξένων συμφερόντων, αποτελούν δυναμίτιδα μεγατόνων στα θεμέλια της Ελλάδας. Οι άνθρωποι αυτοί που, φυσικά οι ίδιοι σε τίποτε δεν φταίνε, δεν μπορούν, λόγω του αφελληνισμού της ελληνικής παιδείας και λόγω της δικής τους κουλτούρας και θρησκευτικής ισλαμικής παράδοσης, να αφομοιωθούν ή ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία. Συνιστούν άμεσο κίνδυνο της συνοχής και επιβίωσης της.
Μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς ότι όλοι αυτοί μπορούν να γίνουν υποχείρια ξένης προπαγάνδας, η οποία με ελάχιστα χρήματα, λόγω της εξαθλίωσής τους και του φανατισμού τους, είναι σε θέση να τους χρησιμοποιήσει, για την επίτευξη των στόχων εξωελλαδικών κέντρων.
Μια μικρή ένδειξη αποτέλεσε η συγκέντρωσή τους σε 13 επιλεγμένες πλατείες, δήθεν αυθόρμητα. Αλλά και η απεργία πείνας που δοκιμάζει τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας. Τι θα γίνει αύριο μεθαύριο, αν άλλοι τριακόσιοι ή χίλιοι τριακόσιοι ζωστούν εκρηκτικά και εκβιάσουν τη νομιμοποίησή τους ή προβούν σε άλλες εκβιαστικές ενέργειες που δεν θα έχουν ειρηνικό χαρακτήρα;
Αν η Τουρκία, ή η Σαουδαραβία ή ο Σόρος ή οι ΗΠΑ ή οποιοσδήποτε άλλος, τους δώσει ελάχιστα χρήματα είναι σε θέση όχι μόνο σε προβοκατόρικες ενέργειες να προβούν, για να μας εκθέσουν στη διεθνή κοινή γνώμη, αλλά και να τινάξουν στον αέρα ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Και αυτή την κατάσταση τη θεωρούν κάποιοι ως φυσιολογική εξέλιξη. Φυσικά οι έχοντες και κατέχοντες δεν έχουν πρόβλημα, γιατί το βάρος φέρουν μόνο τα λαϊκά στρώματα, που υφίστανται όλη αυτή την πρωτοφανή κατάσταση. Οι βολεμένοι μπορούν ακόμα να αποφύγουν τις συνέπειες της λαθρομετανάστευσης, μεταθέτοντάς την στην πλάτη των ανήμπορων και εξαθλιωμένων Ελλήνων, που η οικονομική τους ανέχεια, δεν τους επιτρέπει την μετοίκηση τους σε πιο προνομιούχες περιοχές, οι οποίες λανθασμένα νομίζουν ότι δεν θα τους αγγίξει το πρόβλημα. Όταν εξαπλωθεί η πείνα και η ανέχεια λόγω οικονομικής κρίσης και υπερσυγκέντωσης λαθρομεταναστών στη χώρα μας τα αποτελέσματα για όλον τον πληθυσμό τελικά εκτός από τους έχοντες και κατέχοντες (τους μεγαλοαστούς) και για τους πράκτορες που τους στηρίζουν συνειδητά, θα είναι καταστροφικά.
Το επιχείρημα από την άλλη μεριά ότι δεν μπορεί το ελληνικό κράτος να σταματήσει τη λαθρομετανάστευση αποτελεί ένα υποκριτικό ψέμα. Απλώς η λαθρομετανάστευση εξυπηρετεί την εκπλήρωση του σχεδίου του Γιώργου Παπανδρέου και τη κυβέρνησής του για τη δημιουργία της πολυπολιτισμικής και πολυεθνικής Ελλάδας, σύμφωνα με τα κελεύσματα του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου. Αν ήθελαν θα σταματούσαν το ρεύμα αυτό αμέσως.
Εκείνοι φυσικά που υπηρετούν το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, θα μας κατηγορήσουν για εθνικιστές, ρατσιστές κ.λπ, για να μας δημιουργήσουν ενοχές και φοβία, ασκώντας με τον τρόπο αυτό ιδεολογική τρομοκρατία.
Εν κατακλείδι:
Τόσο η εκσυγχρονιστική και ανανεωτική Αριστερά όσο και η εκσυγχρονιστική σοσιαλφιλελεύθερη και συντηρητική Δεξιά, που ασκούν ηγεμονική ιδεολογική εξουσία, από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά σε συγκλίνουσα πορεία, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Αυτής της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, που θέλει να διαλύσει το έθνος –κράτος, που λέγεται Ελλάδα και ελληνικός πολιτισμός και όλο το αξιακό σύστημα που το εκφράζει.
Γενικό συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα από όλα τα ανωτέρω:
1. Η ελληνική Αριστερά ή θα είναι πατριωτική ή δεν θα υπάρξει, κάτι αντίστοιχο με αυτό που είχε πει κάποτε ο Νίκος Πουλαντζάς ότι δηλαδή «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει».
Και αν υπάρξει θα συμβούν δύο τινά. Η μεν «ανανεωτική» Αριστερά θα σβήνει στο βαθμό και στο μέγεθος που θα ακολουθεί εθνομηδενιστική πολιτική, η δε παραδοσιακή θα επιβιώνει στο βαθμό και στο μέγεθος που θα διακηρύττει πατριωτικές θέσεις.
Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ πρέπει να γίνει συνείδηση, πριν είναι αργά:
1. Ότι διευκολύνει με τις συνειδητές πράξεις του και τις σκόπιμες παραλήψεις του την απόσπαση ελληνικών εδαφών από τους γείτονές μας. 2. Ότι απομείνει από την Ελλάδα του Ελευθερίου Βενιζέλου, θα τη μεταβάλει σε ένα πολυπολιτισμικό και πολυεθνικό κράτος, έρμαιο στις ορέξεις του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Ο συνειδητός εποικισμός από ισλαμιστές λαθρομετανάστες αυτόν τον σκοπό υπηρετεί.
3. Ότι θα την υπαγάγει ως προτεκτοράτο στον έλεγχο και την επιτήρησή της στην περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη που λέγεται Νέο – Οθωμανισμός, για να επαληθευτεί αυτό που είχε ( ή δεν είχε διακηρύξει ο Χένρι Κίσινγερ), αλλά που αποτελεί απτή πραγματικότητα.
Κεφάλαιο τρίτο: Προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης
1. Κατανόηση τους προβλήματος στις βασικές του παραμέτρους
Στα προηγούμενα αναλύσαμε τις θέσεις των κομμάτων στο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, καθώς και άλλων παραγόντων.
Για να κατανοήσουμε τι πραγματικά ζητούν οι μετανάστες και διαμορφώσουμε τις ανάλογες προτάσεις είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε και τις θέσεις των ίδιων των λαθρομεταναστών.
Οι βασικές τους θέσεις εκφράζονται πεντακάθαρα στο κείμενο που εξέδωσαν κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας και στα βασικά του σημεία εκφράζει τα ακόλουθα:
«Οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν έρχονται εδώ για τουρισμό ή για να πλουτίσουν. Έρχονται κυνηγημένοι από τη φτώχεια, τους πολέμους, τις δικτατορίες, τη λεηλασία των χωρών και των κοινωνιών τους από τις πολυεθνικές, το ΔΝΤ και τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Έχουν δικαίωμα στη ζωή και, εκτός από τα κεφάλαια, τα εμπορεύματα και τους στρατούς, έχουν κι αυτοί το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση.
ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΡΙΩΝ
ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΕΚΙ – ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ»
Αυτό είναι ένα κείμενο, που συμπληρώνεται και με το παρακάτω κείμενο της συνέλευσης των απεργών τον Ιανουάριο του 2011.
«Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς».
Ασφαλώς και πρέπει πριν προβούμε στις προτάσεις να κάνουμε στα δύο αυτά κείμενα ορισμένα σχόλια. Το πρώτο και βασικό είναι ότι η περίπτωση με την απεργία αποτελεί καλοστημένη προπαγάνδα της κυβέρνησης με τη συνεργασία των ΜΚΟ, με τις οποίες συνεργάζεται η κυβέρνηση και τις ενισχύει οικονομικά. Η κυβέρνηση γνώριζε εξαρχής πολύ καλά και στις λεπτομέρειές της την όλη επιχείρηση και συνέβαλε στην εξέλιξη και την κατάληξή της. Το σκηνικό με την ανθρωπιστική αλληλεγγύη ήταν η πρόφαση για να περάσει σε πρώτο στάδιο το «καθεστώς ανοχής».
Κανένας λαθρομετανάστης δε διακινδύνευε στην ουσία από θάνατο λόγω απεργίας πείνας. Όλοι οι λαθρομετανάστες μετά από 25 έως 30 μέρες θα είχαν πεθάνει ήδη και όχι να επιζούν μετά από 42 μέρες απεργίας πείνας. Όποιος γνωρίζει από απεργίες πείνας μπορεί να το βεβαιώσει. Εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην όλη επιχείρηση και αποτελούν τους οργανωτές είναι συνεργάτες της κυβέρνησης και οι περισσότεροι μέλη του Σύριζα. Μιλάνε οι λαθρομετανάστες και αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε. Κανένας δεν τους κάλεσε. Ήρθαν παράνομα. Συνεπώς δεν είναι ούτε μετανάστες ούτε πρόσφυγες. Αποτελεί σκέτη υποκρισία να μιλούμε για μετανάστες. Δυστυχώς ακόμη και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θέλησε να μας παραπλανήσει, λέγοντας ότι κι’ εμείς στη Γερμανία ήμασταν μετανάστες. Είναι και αποτελεί ένα φτηνό ψέμα. Γιατί δεν πήγαμε στη Γερμανία και σε άλλα μέρη ως λαθρομετανάστες. Οι λαθρομετανάστες, δηλαδή αυτοί που δεν ήρθαν με συμβάσεις, αλλά παράνομα, διακηρύττουν, ότι φεύγοντας από τη φτώχεια, την ανεργία, τους πολέμους και τις δικτατορίες, προτιμούν να πεθάνουν εδώ, παρά τα παιδιά τους να ζήσουν αυτά που έζησαν οι ίδιοι.
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται δικαιολογημένα είναι: Καλά αυτοί γλύτωσαν και είναι σε σύγκριση με αυτούς που απέμειναν πίσω, οι προνομιούχοι της περίπτωσης, γιατί κατάφεραν να μαζέψουν κάποια χρήματα ή είχαν και διάφορους άλλους τρόπους για να γλυτώσουν. Για εκείνους που έμειναν πίσω και σίγουρα βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τους απεργούς και είναι εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια, τι πρέπει να γίνει; Να πεθάνουν στην πατρίδα τους ή να τους προσκαλέσουμε και αυτούς να έρθουν στην Ελλάδα, για ανθρωπιστικούς, διεθνιστικούς, για λόγους αλληλεγγύης και για χίλιους άλλους δυο λόγους, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι και πολλοί άλλοι προστάτες τους; Γιατί θα ήταν σύμφωνα με τη δική τους επιχειρηματολογία και με την επιχειρηματολογία, εκείνων που τους καθοδηγούν, αναγκαίο να τους καλέσουμε και αυτούς. Θα ήταν λογικό. Δεν μπορούμε να κάνουμε εξαιρέσεις στο διεθνισμό μας! Ή υπάρχει εξαίρεση; Δηλαδή όσοι τα κατάφεραν τα κατάφεραν. Οι άλλοι ας κοιτάξουν πώς θα βολέψουν τη ζωή τους. Πεθάνουν, δεν πεθάνουν, δικό τους θέμα. Εμείς και τα παιδιά μας να γλυτώσουμε!
Είναι αυτό επιχειρηματολογία; Μόνο αυτοί έχουν αξιοπρέπεια. Οι άλλοι δεν έχουν; Φυσικά και έχουν. Τι θα γίνει με αυτούς, που μένουν πίσω και δεν έχουν τη δυνατότητα να μετακινηθούν;
Οι χώρες από τις οποίες προέρχονται είναι κατά βάση πλούσιες,. Απλώς είτε υποτάσσονται σε μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που λοιμένεται τον πλούτο της χώρας τους, είτε γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που τους εκμεταλλεύονται και από άλλους παράγοντες που μπορεί να προσθέσει κανείς και προστίθεται στην επιχειρηματολογία τους.
Δεν είναι πιο λογικό, πιο ανθρώπινο, πιο διεθνιστικό, πιο αλληλέγγυο, να μείνουν οι ίδιοι στις χώρες τους και να παλέψουν εκεί, να διορθώσουν και τη φτώχεια τους και την κακομοιριά τους και την εθνική τους ανεξαρτησία να εξασφαλίσουν και εκεί να πεθάνουν, γιατί αξίζει και όχι για να γλυτώσουν τον εαυτό τους μόνο και τα παιδιά τους. Για να είναι τελικά όλοι τους ελεύθεροι και να ρυθμίζουν τις τύχες τους;
Δεν είναι επιπλέον προτιμότερο αυτοί που τους συμπαραστέκονται να πάνε στις χώρες αυτές και να πολεμήσουν μαζί τους για τα δίκαιά τους; Δεν πρέπει να αποδείξουν οι ίδιοι και οι προστάτες τους στην πράξη ότι πραγματικά διακατέχονται από διεθνισμό και διεθνιστική αλληλεγγύη, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους στις χώρες των λαθρομεταναστών; Επειδή είναι εύκολο να παριστάνεις τον αριστερό ή τον διεθνιστή εκ τους ασφαλούς, φορτώνοντας τα προβλήματα στους συμπολίτες σου και κυρίως φυσικά στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Επειδή αυτοί, που τους συμπαραστέκονται είναι οι βολεμένοι του συστήματος, αυτού του αστικού συστήματος που υποτίθεται το αντιπαλεύονται.
Και κάτι ακόμη. Πολλοί που τους συμπαραστέκονται έχουν αρκετά περιουσιακά αγαθά. Σπίτια και εξοχικά. Η κάθε οικογένεια απ’ αυτούς έχει δύο ή και τρία σπίτια ή εξοχικά. Ένα π.χ. εκεί που μένουν, ένα στο χωριό και ένα εξοχικό κοντά στη θάλασσα ή και στο βουνό ακόμη. Κανένας μεροκαματιάρης που πρέπει να βγάζει με κόπο τα προς το ζην δεν μπορεί να συνδράμει τους λαθρομετανάστες. Και παρ’ όλα αυτά οι φτωχοί συνήθως δίνουν από το υστέρημά τους. Πώς όμως να περιθάλψουν τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων και απόκληρων αυτού του κόσμου; Είναι δυνατόν; Τι «ανθρωπιστικός ή αριστερός» παραλογισμός είναι αυτός; Στην πλειοψηφία τους μόνο οι βολεμένοι, που το παίζουν αριστεροί με το αζημίωτο είναι σε θέση να το κάνουν, αν θέλουν. Ας προσφέρουν έστω και με φτηνό νοίκι ένα από τα σπίτια τους ή ένα από τα εξοχικά τους, αφού θέλουν να βοηθήσουν. Ας νοικιάσουν επιπλέον τα κτήματά τους στους λαθρομετανάστες. Ας δώσουν το καλό παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη.
Το υπόδειγμα και το παράδειγμα είναι εκείνο που πείθει για τη γνησιότητα των αισθημάτων μας. Τα λόγια, αν δεν επαληθεύονται στην πράξη είναι σκέτος φαρισαϊσμός και φτηνός λαϊκισμός για ηλιθίους ή για ανθρώπους που έχουν συμφέρον ή βρίσκονται εκτός πραγματικότητας, που αποτελεί την πιο ελαφρά περίπτωση.
Ας πάει παραδείγματος χάρη ο κ. Αλαβάνος να νοικιάσει στον Άγιο Παντελεήμονα ή στην Κυψέλη, για να φέρουμε ένα χτυπητό παράδειγμα, και να μείνει εκεί για όλη του τη ζωή. Φυσικά και τα παιδιά των «διεθνιστών» να πηγαίνουν στα υποβαθμισμένα σχολεία των περιοχών αυτών, όπου πηγαίνουν και τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Τότε θα αποδείξουν πραγματικά ότι είναι ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ με κεφαλαία. Αλλιώς είναι απλώς γραμματείς και φαρισαίο υποκριτές.
Συνεπώς η πιο σωστή λύση είναι να παν πίσω στις πατρίδες τους και να αγωνιστούν για να ανατρέψουν τα διεφθαρμένα καθεστώτα και πολεμήσουν ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Γιατί με τη λογική που έχουν οι αυτοαποκαλούμενοι διεθνιστές και ανθρωπιστές, το μόνο αποτέλεσμα που θα προκύψει είναι να πεθάνουν και αυτοί και εμείς από έναν ανελέητο εμφύλιο και να φάμε μεταξύ μας τις σάρκες μας.
Ήδη κοντά στο ένα εκατομμύριο έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα Έλληνες πολίτες. Ποιος θα κάνει τον αγώνα για να απελευθερωθεί ο τόπος από την κατοχή του ΔΝΤ, για δει προκοπή ο τόπος; Οι λαθρομετανάστες που θα μεταβάλουν την Ελλάδα σε ισλαμική χώρα και σε σαρία, όπως το επιδιώκουν τα διεθνή και ντόπια μονοπώλια και οι αριστεροδεξιοί σύμμαχοί τους;
Γι’ αυτούς όλους ισχύει η παραβολή του Ευαγγελίου για τον πλούσιο. Όταν του είπε ο Χριστός: «Ένα ακόμη σου λείπει. Πώλησε όλα όσα έχεις και μοίρασέ τα εις τους φτωχούς…» {λαθρομετανάστες πιθανόν θα έλεγε σήμερα ο Χριστός}. Και συνεχίζει όταν βλέπει την αντίδραση του πλουσίου: «Είναι ευκολότερων να περάσει μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας, παρά να μπει ένας πλούσιος εις την βασιλείαν του θεού».
Οι βολεμένοι δεν θέλουν να υποστούν οι ίδιοι τις συνέπειες των πράξεών τους, αλλά να τις φορτώσουν στο κράτος. Το σύνθημά τους είναι να «αγωνιστούμε όλοι μαζί, μέχρι του τελευταίου Παλαιστινίου!!!», όπως λέγεται περιπαικτικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Με ποιο κράτος όμως που δεν υπάρχει και είναι το παρακράτος των πλουσίων; Άρα το βάρος θα πέσει αναγκαστικά στα φτωχά και ανήμπορα και εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα. Οι ίδιοι απλώς θα δίνουν εντολές αφ’ υψηλού και μαθήματα αριστερισμού και διεθνισμού χωρίς καμία προσωπική συνέπεια. Δηλαδή μια ανευθυνότητα του αίσχιστου είδους.
Όμως ο φτωχός εργάτης και μεροκαματιάρης, δεν μπορεί να φύγει εύκολα από την Κυψέλη ή τον Άγιο Παντελεήμονα ή τα Κάτω Πατήσια. Με την ευκαιρία θα πρέπει να τονίσουμε ότι τον Μιχαλολιάκο τον έβγαλε ο Αλαβάνος και η ακολουθία του με την απαράδεκτη πολιτική του για αριστερό. Να υβρίζει δηλαδή ως φασίστες τους φουκαράδες του Αγίου Παντελεήμονα. Αφού τους αφήνουν οι «αριστεροί» απροστάτευτοι, από την απόγνωσή τους θα πέσουν θύματα των επιτηδείων.
2. Συμπεράσματα και τελικές προτάσεις
Τώρα πια είναι εύκολο να διατυπώσουμε τις προτάσεις μας ή μια δέσμη προτάσεων που μπορούν σταδιακά να συμβάλουν στη λύση του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης
1.Να καθοριστεί με νόμο το ποσοστό που χρειάζεται η χώρα και μπορεί να αντέξει από οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής πλευράς. Αναφέρω όλους αυτούς τους τομείς, γιατί έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Το πρόβλημα λαθρομετανάστευσης δεν είναι μόνο οικονομικό πρόβλημα. Είναι και εθνικό και κοινωνικό που συνδέεται με πολλές παραμέτρους, με προβλήματα οικιστικά, υγείας, περίθαλψης, παιδείας, πολιτισμού
Συνεπώς πρέπει να μπει οπωσδήποτε ποσόστωση. Πόσους λαθρομετανάστες μπορεί να απασχολήσει και να διαθρέψει αυτός ο τόπος, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος πληθυσμιακής αλλοίωσης της Ελλάδα και διάλυσης του κοινωνικού ιστού, καθώς επίσης της πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας; 2%, 3%, 5%. Μετά από εμπεριστατωμένη μελέτη από επιστήμονες με κύρος και γνώση και ανεξαρτησία από διάφορα κέντρα ελέγχου, να καθοριστεί αυτό το ποσοστό
Οι γενικόλογες απόψεις περί «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν μετά και την
σαφή τοποθέτηση του Συνηγόρου του Πολίτη Γ. Καμίνη ότι η παροχή ιθαγενείας δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα του μετανάστη, αλλά κυριαρχικό δικαίωμα του εθνικού κράτους και άπτεται του σκληρού πυρήνα της εθνικής και κρατικής κυριαρχίας. Επίσης θα πρέπει να προσεχθεί και η πτυχή της εθνικής ασφάλειας, κάτι που τόνισε κομψά αλλά ξεκάθαρα ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τη Μετανάστευση Αντόνιο Γκουτιέρες κατά τη συνάντησή του με τον Έλληνα Πρωθυπουργό στην Αθήνα (βλέπε εφημ. «Καθημερινή», 21-1-2010). Προς το σκοπό αυτό να γίνει γενική απογραφή των νόμιμων και παράνομων μεταναστών και καθοριστούν οι απαραίτητες διαδικασίες που προβλέπονται από το νόμο και τις διεθνείς συνθήκες για να εξεταστούν ποιοι δικαιούνται άσυλο και ποιοι νομιμοποίηση και όχι ιθαγένεια. Εκτός των παιδιών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και έχουν τελειώσει 12 χρόνων σχολείο
Να γίνουν προσπάθειες για να καταργηθεί η συνθήκη «Δουβλίνου ΙΙ» που επιτρέπει την αναγκαστική επανεισαγωγή λαθρομεταναστών στην πρώτη χώρα εισαγωγής τους. Έτσι μεταβάλλεται η Ελλάδα σε ανθρώπινη «χωματερή» των λαθρομεταναστών της Ευρώπης. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί, χωρίς μια νέα ρύθμιση, της οποίας την ευθύνη αναλαμβάνουν όλοι ισομερώς στις ευρωπαϊκές χώρες.
Να κλείσουν τα σύνορα. Η δικαιολογία ότι δεν μπορούν να κλείσουν τα σύνορα και να αποτραπεί η λαθρομετανάστευση είναι φτηνό τέχνασμα. Δε χρειάζεται ούτε η Φρόντεξ ούτε καμιά άλλη δύναμη, παρά ο στρατός η αστυνομία και το ναυτικό. Αν υπάρχει η θέληση -που δεν υπάρχει και τους λόγους εξηγήσαμε πιο πάνω-, τότε ελάχιστος αριθμός ίσως περνάει τα σύνορα.
Να βρεθεί τρόπος επαναπατρισμού, συγχρόνως με μια πρώτη οικονομική βοήθεια από τα κοινοτικά ταμεία, για να επιβαρυνθεί ο ήδη ανύπαρκτος προϋπολογισμός.
Να επαναπροωθηθούν με κάθε τρόπο, όσοι έρχονται από την Τουρκία, η οποία συνειδητά και σκόπιμα επιδιώκει τον εποικισμό της Ελλάδας με ισλαμιστές λαθρομετανάστες για να παρουσιαστεί αύριο μεθαύριο ως προστάτης τους, όπως αρχίζει να το εφαρμόζει ήδη με τη βοήθεια και της ελληνικής κυβερνήσεως και όπως το πράττει ήδη με τη συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου στη Θράκη. Ας δούμε τι γίνεται στη Θράκη.
Να μελετηθεί κατά πόσο διευκολύνει η περίπτωση της κατάργησης της συνθήκης Σέγκεν.
Να οδηγηθούν πάραυτα στις αρμόδιες υπηρεσίες όλοι όσοι κατασκηνώνουν σε τσαντίρια μπροστά στα Προπύλαια και παρουσιάζουν μια τριτοκοσμική χώρα, όπου ο καθένας κάνει ότι θέλει, θεωρώντας ότι η ασυδοσία του αποτελεί δικαίωμα και η αυθαιρεσία του ελευθερία. Εάν δικαιούνται ασύλου, τότε να τους παρασχεθεί, αν όχι τότε πρέπει να απελαθούν, γιατί αυτοί τουλάχιστον για να ζητούν άσυλο πρέπει να προσκομίσουν χαρτιά, που να εμφαίνεται ότι διώκονται πολιτικά. Θα πρέπει να τους δοθεί μια διορία «προσωρινή άδεια παραμονής)και στο διάστημα αυτό, να μην προβούν σε παρόμοιες ενέργειες. Αλλιώς να περισυλλεγούν και οδηγηθούν σε κέντρα αναμονής εκδίκασης της υπόθεσής τους. (ο γράφων υπήρξε πολιτικός πρόσφυγας κατά τη διάρκεια της χούντας και ζήτησε και πήρε πολιτικό άσυλο στη Γερμανία, γιατί του αφαιρέθηκε από το καθεστώς η ιθαγένεια. Συνεπώς γνωρίζει από νόμιμες διαδικασίες. Αν έστηνε τσαντίρι σε καμιά πλατεία, την άλλη μέρα θα είχε απελαθεί. Φυσικά δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από ένα κράτος, που δεν είναι κράτος, αλλά παρακράτος). Τι νόημα έχει να απευθύνεται κάποιος στον περαστικό για να πιέσει υποτίθεται την κυβέρνησή του να του δοθεί άσυλο
Να προστατευθούν οι εναπομείναντες με την παροχή όλων των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που έχουν και οι Έλληνες εργαζόμενοι, ώστε οι νομιμοποιηθέντες λαθρομετανάστες να μη γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και ανταγωνισμού με τους Έλληνες συναδέλφους τους.
Για το ποιος σήμερα είναι αριστερός, κεντρώος, δεξιός, προοδευτικός ή συντηρητικός, ριζοσπάστης ή επαναστάτης υπάρχει απόλυτη σύγχυση. Οι παραδοσιακές ταμπέλες κοινωνικών φρονημάτων και πολιτικών χρωμάτων είναι παρωχημένες και παραπλανητικές Το καταναλωτικό χωνευτήρι της μεταπολίτευσης με δανεικά τα ισοπέδωσα όλα. Η διαφθορά έφθασε σε τέτοιο σημείο, ώστε να διαφθαρούν ακόμη και αυτές οι έννοιες. Η αυθαιρεσία ονομάζεται ελευθερία. Ο εκβιασμός δικαίωμα. Η απάτη ευκαιρία. Το θράσος επαναστατικότητα. Η υποκρισία εξυπνάδα κ.λπ.
ΓΕΝΙΚΟ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ, σύμφωνα με την ανάλυση που προηγήθηκε: Σήμερα η κυρίαρχη αντίθεση στην Ελλάδα δεν είναι η παραδοσιακή αντίθεση:
Δ ε ξ ι ά ή α ρ ι σ τ ε ρ ά, αλλά σήμερα η κύρια αντίθεση στην Ελλάδα είναι:
Π α τα ρ ι ω τ ι σ μ ό ς ή ε θ ν ο μ η δ ε ν ι σ μ ό ς. Γιατί. τι να την κάνω την ταξική πάλη, αν δεν έχω πατρίδα; Για όσους ωστόσο ισχυρίζονται το αντίθετο: Δηλαδή την να την κάνω την πατρίδα, αν δεν διεξάγω ταξική πάλη, η απάντηση είναι απλή: Είναι απείρως δυσκολότερο έως αδύνατο να γίνει ταξική πάλη, αν στην Ελλάδα εγκαθιδρύσουν οι «άσπονδοι ατλαντικοί και υπερατλαντικοί φίλοι και σύμμαχοί μας» έμμεσα ή άμεσα ισλαμικό καθεστώς ή ελεγχόμενο καθεστώς από το Νέο –Οθωμανισμό.
Είχε δίκαιο ο Σαμίρ Αμήν, όταν έλεγε: «Η αντίθεση δεν μπορεί να ξεπεραστεί, παρά αν θεωρήσει κανείς ότι η πάλη των τάξεων δεν διεξάγεται μέσα στα εθνικά πλαίσια, αλλά στα πλαίσια του παγκόσμιου συστήματος». Για το λόγο αυτό πρέπει να ενωθούν όλες οι πατριωτικές δυνάμεις από όλο τον κοινωνικό και πολιτικό χώρο (ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, Σύριζα και ΚΚΕ) σε ένα μέτωπο εθνικής σωτηρίας. Προϋπόθεση αποτελεί η δημιουργία και δράση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, γιατί αλλιώς τίποτε δεν πρόκειται να γίνει από τα προτεινόμενα μέτρα.
Είθε η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, που θα συσπειρώσει ανεξαιρέτως όλους τους Έλληνες πατριώτες, να αποτελέσει τη λύση! Αρκεί να κατακτήσει όλα τα εχέγγυα προς τούτο.
Το σύνθημα θα πρέπει να είναι:«Έλληνες πατριώτες ενωθείτε!
ΠΗΓΕΣ- ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
Σε μια κριτική μου τοποθέτηση στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησα να ερμηνεύσω ότι το πρόβλημα δεν ήταν η καταναλωτική μανία, που προωθούσε τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, ζητώντας συνεχώς αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και διάφορα άλλα προνόμια, τα οποία δεν ήταν δυνατό να ικανοποιηθούν παρά μόνο με δανεικά. Βλ. άρθρο μου στο ιστολόγιό μoυ με τίτλο: Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Στο κεφάλαιο «Το καταναλωτικό πρότυπο, Υπόδειγμα προς αποφυγή» έγραφα ανάμεσα στα άλλα ενδεικτικά: «Το καταναλωτικό πρότυπο που καλλιέργησε και εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ από την εποχή Ανδρέα Παπανδρέου ήταν επόμενο ότι θα δημιουργούσε και διαπλοκή και διαφθορά και σήψη, γιατί το καταναλωτικό πρότυπο συνδέεται άρρηκτα με τη διαπλοκή. Κυρίως σε μια κοινωνία που είναι επιρρεπής στην καταναλωτική αποκτήνωση, όπως έχει συμβεί στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα μάλιστα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Γιατί εδώ δε λειτούργησε και δεν πρόκοψε ούτε ο καπιταλισμός. Αν πραγματικά λειτουργούσε, όπως στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες του Βορρά, τότε φυσικά δεν θα καταλήγαμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».
Η ρήτρα του μνημονίου περί παραίτησης άσκησης εθνικής κυριαρχίας επιβεβαιώνει τις απόψεις της Ψαρούδας Μπενάκη:"Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος" Το οργουελιανό σενάριο της ανωτέρω προοπτικής είναι ότι όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις, αλλά και οι ιδιωτικές θα περιέλθουν σε γερμανικά και άλλα ξένα μονοπώλια, τα οποία θα φέρουν το δικό τους επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό, ενώ το δικό μας θα μεταναστεύσει στο εξωτερικό για να επιζήσει και στο τέλος θα μείνουν οι λαθρομετανάστες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που θα έχουν την μοίρα των λαθρομεταναστών με τα ταπεινωτικά μεροκάματα τύπου Κίνας ή Μπαγκλαντές. Αυτός είναι φαίνεται ο τελικός στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, σύμφωνα με τα σχέδια της σχολής του Σικάγου για τον «καπιταλισμό της καταστροφής». Άρθρο 14 παράγραφος 5 της δανειακής σύμβασης.
Ο Αχμέτ Νταβούτογλου το είπε ξεκάθαρα ( πιο καθαρά δεν γίνεται) στη συνέντευξη που έδωσε στις 6/3/2011 στην εφημερίδα της Νέο - Οθωμανικής προπαγάνδας του Αλαφούζου, «Καθημερινή», επεξηγώντας τη δική του επινόηση του «στρατηγικού βάθους: «Πρόκειται για μια προσπάθεια να παρουσιαστεί το στρατηγικό όραμα και ο ρόλος που πρέπει να επιδιώξει η Τουρκία, κηρύσσοντας μια νέα προσέγγιση που ονομάζεται «στρατηγικό βάθος», με γνώμονα την ενσωμάτωση περιοχών γειτονικών με την Τουρκία, εφόσον όλοι οι λαοί που ζουν στην ευρεία αυτή περιοχή έχουν κοινά πεπρωμένα, βασισμένα στη μακρά κοινή τους ιστορία». Ο ίδιος αναφέρθηκε σε άλλη ομιλία του στην αναβίωση του Νέο – Οθωμανισμού, μιλώντας τον Οκτώβριο τους 2009 στο Σαράγιεβο: «Θέλουμε μια νέα Βαλκανική, που θα βασίζεται στον πολιτικό διάλογο, στην οικονομική αλληλεξάρτηση και συνεργασία, στην ενσωμάτωση, στην πολιτισμική αρμονία και ανοχή. Αυτά ήταν τα οθωμανικά Βαλκάνια. Θα επανεγκαθιδρύσουμε αυτά τα Βαλκάνια. Οι οθωμανικοί αιώνες των Βαλκανίων είναι μια επιτυχημένη ιστορία. Σήμερα πρέπει να την επαναφέρουμε». Βλ. και σχετικό άρθρο στο περιοδικό «Επίκαιρα» 10.3. – 16.3.2011, τεύχος 7 Αυτή την «ευτυχισμένη και επιτυχημένη» περίοδο, που επέβαλαν με το σπαθί τους οι Οθωμανοί και την αποτινάξαμε με ποταμούς αιμάτων, είναι επιφορτισμένος από τα αφεντικά του, να επιβάλει στην Ελλάδα η δυναστεία Παπανδρέου και η κυβέρνησή του με όλους του Νέο –Ραγιάδες που τον περιβάλλουν. Όλη του η πολιτική εκεί κατευθύνεται. Επειδή, όπως είπε ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος έχουμε την αντιστασιακή φύση μέσα μας και το έχουμε αποδείξει επανειλημμένα, χρειαζόμαστε κηδεμόνες, για να αποτρέψουν οποιονδήποτε ενδεχόμενο να τους ξεφύγουν οι εξελίξεις από τον έλεγχό τους. Κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε το ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά με άλλα μέσα και χειρότερα αποτελέσματα. Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε το νόμο περί ιθαγένειας παράνομο. Το λεγόμενον jus sanguinis ουδεμίαν σχέσιν έχει με την θεωρίαν καθ’ ην οι πολίται της Πολιτείας πρέπει να ανήκουν εις την αυτήν φυλήν (Race) *. Η λέξις «αίμα» δεν πρέπει να παραπλανά. Jus sanguinis σημαίνει ότι ο γεννώμενος εκ γονέων εχόντων την ιθαγένειαν ωρισμένης Πολιτείας άμα τη γεννήσει του αποκτά αυτοδικαίως την ιθαγένειαν ην έχουν οι γονείς του . * Ουδαμώς σημαίνει ότι ιθαγενείς της Πολιτείας δύνανται να γίνουν μόνον οι ανήκοντες εις ωρισμένην φυλήν *» Οι πολυπολιτισμικοί δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα στις έννοιες ιθαγένεια, υπηκοότητα ή πολιτογράφηση.
